Bezpieczeństwo probiotyków w celu zapobiegania lub leczenia choroby. Zalety i wady

Ostatnia aktualizacja 28 lipca 2022

1. Ogólnie

Bakterie probiotyczne są znane i powszechnie stosowane w produktach spożywczych i produktach mlecznych od dziesięcioleci (takich jak jogurt), występują także w suplementach diety i produktach, które nie są podawane doustnie, takich jak kremy do skóry. W ostatnim czasie, między innym za względu na narastającą oporność bakterii na antybiotyki, wzrosło zainteresowanie właściwościami probiotyków w zapobieganiu i leczeniu wybranych jednostek chorobowych. Co roku publikowanych jest setki badań oceniających zastosowanie probiotyków w każdej dziedzinie medycyny – od martwiczego zapalenia jelit u wcześniaków po nadciśnienie tętnicze u dorosłych. WHO słowo „probiotyk” definiuje jako żywe drobnoustroje, które wprowadzone w odpowiednich ilościach wywołują pożądany efekt w organizmie gospodarza, jednak obecne badania wykazały, że immunostymulujące właściwości mają także metabolity tych zarazków oraz martwe komórki bakterii probiotycznych. Obecnie probiotykami określa się drobnoustroje wyizolowane z przewodu pokarmowego zdrowego organizmu, a liczne badania potwierdzają ich korzystny wpływ na zdrowie człowieka, co stało się podstawą do stosowania probiotyków – zarówno w profilaktyce, jak i w leczeniu wielu schorzeń. Bakterie probiotyczne poprzez stymulowanie układu odpornościowego (UO) ssaków znalazły, zastosowanie w przeciwdziałaniu takich schorzeń, jak biegunki, w tym biegunki infekcyjne i po-antybiotykowe schorzenia alergiczne, nowotworowe oraz schorzenia infekcyjne. Badania wykazały, że nawet mimo przynależności do tego samego gatunku, różne szczepy bakterii wykazują zróżnicowany efekt probiotyczny, stąd przy ich doborze do zastosowania w preparatach probiotycznych, należy wybrać szczep o dobrze udokumentowanym działaniu w badaniach klinicznych. Warto dodać, że ważną rolę spełniają probiotyki u osób starszych, u których w wyniku zmian w mikrośrodowisku jelit, stopniowo osłabiają się funkcje UO, głównie komórek dendrytycznych (DC), co określane jest jako immunostarzenie. Stan ten można zniwelować stosując bakterie probiotyczne, tym bardziej, że komórki DC znajdujące się na pograniczu wrodzonej i nabytej odporności są swoistym celem immunomodulacji przez probiotyki. Również zaletą kuracji probiotykowej jest sposób ich podawania do organizmu (drogą pokarmową) pod postacią leku, suplementu diety lub w formie produktu spożywczego.
Podsumowując wstęp, naukowcy badali/ją probiotyki, aby dowiedzieć się, czy mogą one pomóc w zapobieganiu lub leczeniu różnych problemów zdrowotnych, w tym: a) choroby układu pokarmowego, takie jak biegunka, infekcje spowodowane przez związane z antybiotykiem biegunki, zespół jelita drażliwego, nieswoiste zapalenie jelit b) zaburzenia alergiczne, takie jak atopowe zapalenie skóry (egzema) i alergicznego nieżytu nosa (katar sienny) c) próchnica, choroby przyzębia i innych problemów zdrowotnych jamy ustnej d) kolki u niemowląt d) choroby wątroby e) choroby przeziębia f) zapobieganie martwiczego zapalenia jelit u noworodków o bardzo małej masie urodzeniowej.
W przeważającej części bakterie priobotyczne, miały pozytywne oddziaływanie na organizm ludzki. Na ludzi, którzy są ogólnie zdrowi, probiotyki działają bezpiecznie, jedynymi skutkami ubocznymi u nich, jeśli w ogóle występują jakieś, są zazwyczaj łagodne objawy układu pokarmowego, takie jak gazy.
Z drugiej strony, istnieją stany, łączące probiotyki z poważnymi skutkami ubocznymi. Osoby, które są najbardziej narażone na ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych to głównie pacjenci w stanie krytycznym lub po operacjach,chore niemowlęta oraz osoby z osłabionym układem odpornościowym.
Wątpliwości dotyczące jakości produktów probiotycznych to głównie te, że niektóre z nich okazują się zawierać mniejsze ilości żywych mikroorganizmów niż oczekiwana. Ponadto, niektóre produkty zawierają w swym składzie szczepy bakterii, inne niż te wymienione na etykiecie/opakowaniu.

2. Działania pożądane Probiotyków na ludzki organizm

1. Zapobieganie szpitalnemu zapaleniu płuc 

Opublikowana w 2010 roku metaanaliza wykazała, że probiotyki są skuteczne u zaintubowanych pacjentów intensywnej terapii w zapobieganiu wentylacyjnemu zapaleniu płuc (OR 0,61; CI 0,31-0,98) ale nie skracają czasu trwania intubacji (WDM – 0,01 dni; CI – 0,31 – -0,29) (49). Metaanalizą objęto 5 badań z randomizacją, kontrolowanych placebo. W grupach eksperymentalnych stosowane były różne probiotyki (mieszanka Synbiotic 2000 FORTE, Lactobacillus plantarum oraz Lactobacillus casei) i podawane były w różny sposób co nie pozwala na uogólnione stwierdzenie, że wszystkie probiotyki mają podobne działanie, szczególnie gdy wyniki w poszczególnych badaniach różnią się między sobą a uzyskany efekt jest średnią. W tym samym roku opublikowano wyniki badania,które nie zostało ujęte w omówionej powyżej metaanalizie,które również wykazało znaczną skuteczność probiotyków w zapobieganiu zapaleniu płuc u wentylowanych pacjentów. Morrow i wsp. wykazali, że w grupie otrzymującej Lactobacillus rhamnosus GG znacznie rzadziej występowało potwierdzone mikrobiologicznie zapalenie płuc (40% vs 19,1%). Jest to jedno z nielicznych badań, gdzie oceniano również bezpieczeństwo interwencji i nie wykazano w tym przypadku działań niepożądanych. Jednak autorzy podkreślają, że nadal nie dysponujemy wystarczającą ilością danych mogących zalecań rutynowe stosowanie probiotyków u chorych zaintubowanych.

2. Biegunki

Jednym z niepożądanych stanów chorobowych u ludzi są biegunki, które mogą być wywołane m.in. przez takie bakterie, jak Escherichia sp., Salmonella sp., Shigella sp., Campylobacter sp., czy Clostridium difficile, które ze względu na zubożenie komensalnej mikroflory bakteryjnej w jelitach mogą wystąpić także po leczeniu antybiotykami. Patogeneza chorób związanych z wystąpieniem biegunek jest najczęściej powiązana z kolonizacją przewodu pokarmowego przez drobnoustroje pochodzenia zewnętrznego, choć częstym sprawcą powstawania biegunek są także naturalnie zasiedlające układ pokarmowy bakterie z rodziny Enterobacteriaceae. Wykazano, że bakterie probiotyczne Lactobacillus rhamnosus GG, Lactobacillus casei, Lactobacillus rhamnosus LC 705 mają znaczący wpływ na adhezję bakterii Escherichia coli, a L. casei Shirota, Lactobacillus johnsoni LJI, zmniejszają zdolność adhezji szczepu Salmonella Typhimurium. Także bakterie bytujące w śluzowce żołądka – Helicobacter pylori mogą powodować stany zapalne, w tym prowadzące do procesów rozrostowych. Obecność H. pylori doprowadza do powstawania w błonie śluzowej procesów zapalnych, co prowadzi do pobudzenia elementów UO i produkcji cytokin zapalnych m.in. IFN-γ, IL-2, IL-8, TNF-α. W celu wyeliminowania tego zarazka stosuje się obecnie antybiotyki i chemioterapeutyki [19], choć także w badaniach in vitro, jak i in vivo wykazano, że probiotyki przynoszą pozytywny efekt wobec tej bakterii, ponieważ szczepy L. reuteri, L. salivarius i Bacillus subtilis, hamują wzrost oraz adhezję H. pylori do nabłonka żołądka. W badaniach in vitro wykazano dodatkowo, że L. johnsonii wpływa na zmniejszenie ilości H. pylori w trzonie i dnie żołądka, a ponadto zmniejsza stan zapalny tego narządu. Udowodniono także, że bakterie probiotyczne podawane razem z antybiotykami zwiększają skuteczność niwelowania zakażeń H. pylori i zmniejszają częstotliwość ich nawrotów. Uważa się, że przyczyną takiego stanu może być immunomodulacyjne działanie probiotyków, które biorą czynny udział w zachowaniu równowagi między odpowiedzią pro- i przeciwzapalną. U osób zainfekowanych H. pylori i przyjmujących bakterie probiotyczne, obserwuje się zwiększoną lokalną syntezę IgA, co prowadzi do stabilizacji funkcji MALT (mucosa-associated lymphoid tissue), w tym GALT (gut-associated lymphoid tissue). Wykazano, że stosując L. rhamnosus GG lub L. casei subsp. casei, Saccharomyces boulardii wraz z antybiotykami w zakażeniu H. pylori dochodzi do zmniejszenia się ubocznych skutków powstałych w wyniku działania tych bakterii.
W przypadku biegunek wywołanych rotawirusami, przy których to infekcjach podawano w terapii tylko bakterie probiotyczne, takie jak L. rhamnosus GG wykazano, że stan kliniczny niemowląt ulegał znacznej poprawie po podaniu bakterii Bifidobacterium lactis lub L. reuteri, choć efektywność probiotycznego leczenia tego schorzenia, zależało w dużej mierze od podawanych szczepów oraz ich dawkowania. Najbardziej zadowalające efekty były widoczne po zastosowaniu dawki 1011 jtk, choć szczepem o najlepiej udokumentowanej skuteczności w leczeniu tych ostrych biegunek infekcyjnych był L. rhamnosus GG, który podawany w dawce 1010–1011 jtk, pozwolił na skrócenie czasu wystąpienia biegunek. Badania wykazały, że suplementacja diety u niemowląt B. lactis i Streptococcus thermophilus, powoduje zmniejszenie u nich częstości biegunek związanych z antybiotykami (AAD – antibiotic-associated diarrhea). Stan taki powoduje zwiększenie wytwarzanie krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych w okrężnicy, co stymuluje wchłanianie sodu w komórkach nabłonka jelita grubego oraz zmniejsza przepuszczalność jelitową i ogranicza inwazję patogennymi mikroorganizmami, co prowadzi do zmniejszenia objawów biegunki. Ponadto wykazano, że L. rhamnosus, w przypadku biegunek na tle rotawirusów wpływa na odpowiedź immunologiczną, głównie poprzez zwiększenie syntezy IgA. Działanie to powoduje również pozytywny efekt w przypadku biegunek związanych ze zubożeniem mikroflory bakteryjnej po antybiotykoterapii lub zaburzeniach metabolicznej funkcji mikroflory jelitowej. Te ostatnie stany powodują osłabienie oporności na kolonizację przewodu pokarmowego przez patogeny chorobotwórcze, co najczęściej prowadzi do zainfekowania tego układu przez Clostridium difficile. Drobnoustroje te produkując i wydzielając toksyny A i B, powodują nasilenia biegunki, co w efekcie może skutkować zniszczeniem śluzówki jelita, przyczyniając się do rzekomo-błoniastego zapalenia jelit. Wykazano, że probiotyki wykazują zdolność do uwalniania związków hamujących wzrost tych drobnoustrojów, co zaobserwowano po podawaniu Saccharomyces boulardii oraz L. rhamnosus GG. Bardzo pozytywny wpływ na zapobieganie biegunkom po antybiotykoterapii, które dotykają około 5–39% pacjentów, mają również bakterie kwasu mlekowego, których efektywność związana jest z kombinacją tych bakterii. Udowodniono, że podawanie preparatów probiotycznych już w trakcie przyjmowania antybiotyków, powoduje łagodzenie objawów i dochodzi do przywracania pełnej homeostazy bakteryjnej śluzówki jelitowej. Badania wykazały, że najlepszy czas w rekolonizacji jelita bakteriami tlenowymi i beztlenowymi uzyskano po połączeniu szczepów probiotycznych takich jak B. bifidum i L. acidophilus. Ponadto biegunka jest, obok bólów brzucha i wzdęć, jednym z objawów nietolerancji laktozy, wynikającej z obniżenia aktywności laktazy. Udowodniono, że szczepy probiotyczne mogą wytwarzać ten enzym, zwiększając jego ilość w organizmie, co prowadzi do ograniczenia objawów i zwiększenia przyswajania wapnia.

3. Alergie

U zdrowego człowieka górny i dolny odcinek przewodu pokarmowego, jest w stałym kontakcie ze środowiskiem zewnętrznym, a ciągła kolonizacja bakteryjna jest jedną z cech przewodu pokarmowego, z wyjątkiem być może jelit płodu. Kolonizacja przewodu pokarmowego jest procesem dynamicznym, który zmienia się w ciągu życia i jest wysoce uzależniony od spożywanych pokarmów, w tym mikrobów, które wpływają na stan jego homeostazy. U zdrowego dorosłego człowieka szacuje się, że przewód pokarmowy zawiera 1012 do 1014 bakterii. Stąd nie dziwi fakt, że obecność tych komensalicznych bakterii ma wpływ na wrodzoną i nabytą odpowiedź immunologiczną. Wykazano, że utrzymanie homeostazy przewodu pokarmowego wiąże się z prawidłowym wchłanianiem substancji odżywczych, które tworzą mikrośrodowisko dla wzrostu komensalnych bakterii, które swoiście reagują na zarazki chorobotwórcze i bodźce zapalne. Udowodniono, że w patogenezie alergii pokarmowej zależnej od IgE ważna jest wrodzona i nabyta odporność warunkowana florą komensaliczną. Zarejestrowano, że spożycie żywności przez zdrowego człowieka prowadzi do stanu tolerancji immunologicznej w przewodzie pokarmowym, co zapobiega szkodliwej odpowiedzi odpornościowej po kolejnych ekspozycji na tę żywność. Ta doustna tolerancja na żywność jest aktywnym procesem, który opiera się na szeregu skomplikowanych interakcji pomiędzy składnikami wrodzonej i nabytej odporności układu immunologicznego. Wykazano, że komórkami, które odgrywają bardzo ważną rolę w utrzymaniu tolerancji na alergeny pokarmowe są komórki nabłonkowe przewodu pokarmowego oraz np. komórki M i komórki dendrytyczne przewodu pokarmowego . Dowiedziono u zwierząt hodowanych w warunkach sterylnych od urodzenia, że brak mikroflory jelitowej powoduje narażenie ich na rozwój nietolerancji pokarmowej. Za podstawę tego mechanizmu uważa się m.in. niedostateczną stymulację receptorów TLR4 występujących na nabłonku przewodu pokarmowego. U zwierząt doświadczalnych wykazano, że dawka i częstotliwość ekspozycji na alergeny żywnościowe przyczynia się do indukcji tolerancji żywnościowej. U ludzi prenatalna ekspozycja na niektóre produkty w diecie matki, wykazała powstawanie alergii z obecnością specyficznej dla danego alergenu IgE we krwi u noworodków, choć wpływu tego działania uczulającego na późniejszy rozwój kliniczny alergii pokarmowej, nie wykazano.
Jak już wcześniej opisano, probiotyki mają immunomodulujący wpływ na organizmy ssaków, lecz intensywność tego procesu zależy przede wszystkim od podanego szczepu probiotycznego. Wykazano, że proces powstawania alergii związany jest ze zmianą mikroflory jelitowej już w okresie noworodkowym, kiedy układ odpornościowy dziecka dopiero się kształtuje i różnicuje w kierunku pro-zapalnym i/lub pro-alergicznym. Stwierdzono, że dzieci z alergią posiadają wyższą całkowitą liczbę bakterii beztlenowych, natomiast w mniejszej liczbie występują u nich grzyby, co dowodzi, że ekosystem mikroflory ich przewodu pokarmowego jest powiązany z predyspozycją do występowania alergii i wykazano, że wczesna kolonizacja bakteriami kwasu mlekowego, zmniejsza ryzyko wystąpienia alergii pokarmowej. Tak jak wspomniano, działanie antyalergiczne po zastosowaniu bakterii probiotycznych jest ściśle zależne od szczepu, ale także dawki, jak również od sposobu podawania probiotyku. Szczep L. rhamnosus GG podawany wraz z L. rhamnosus Lc705 oraz Propionibacterium freudenreichii ssp. shermanii JS i Bifidobacterium animalis ssp. lactis Bb12, powodują u osób z alergią zmniejszenie ekspresji genów związanych z reakcją alergiczną ze strony bazofilów. Dostarczanie do organizmu takich szczepów probiotycznych, jak np. L. gaseri i L. coryniformis daje pozytywne efekty w zmniejszaniu ilości IgE w surowicy krwi, jak również powoduje znaczny wzrost liczby limfocytów Treg, choć także dowiedziono, że podczas zmniejszenia ilości IgE dochodzi do zwiększenia ilości IgA. Podawanie probiotyków powoduje także zmiany we wrodzonej odporności, w tym znaczący wzrost aktywności komórek NK (natural killer). Stwierdzono, że po podawaniu bakterii szczepów L. casei LOCK 0900, L. casei LOCK 0908 oraz L. paracasei LOCK 0919, wzrasta produkcja IL-12, IL-18, IFNγ, TNFα oraz TGF-β, co zwiększa odpowiedź antyalergiczną typu Th1. Probiotyki oddziałują również na stan i funkcję narządów biorących udział w alergii. Przy atopowym zapaleniu skóry u niemowląt pozytywny wpływ mają szczepy L. rhamnosus GG, L. rhamnosus 19070-2 i L. reuteri DSM 12246, które poprawiają funkcję bariery jelitowej, poprzez zmniejszenie jej przepuszczalności [31]. Badania dotyczące podawania probiotyków i obserwacja ich profilaktycznego wpływu na rozwój alergii wykazały, że matczyna suplementacja probiotykami w okresie ciąży i laktacji miała kluczowe znaczenie dla rozwoju uczulenia u niemowląt z grupy ryzyka, szczególnie wśród matek z atopią. Wykazano, że probiotykoterapia powoduje w mleku matek wzrost stężenia TNF-β2 – cytokiny o działaniu przeciwzapalnym oraz zmniejszającej ryzyko rozwinięcia się alergii w okresie pierwszych dwóch lat życia dziecka. Obecność bakterii z rodzaju Bifidobacterium i Lactobacillus w mikroflorze jelitowej jest ściśle powiązana z występowaniem skórnych alergii atopowych. Również podawanie szczepów L. rhamnosus GG ma profilaktyczne działanie i prowadzi do zmniejszania ryzyka wystąpienia alergii u niemowląt. Badania wykazały, że karmienie piersią wpływa także na skład flory bakteryjnej poprzez zwiększenie liczby Bifidobacterium sp. Wykazano, że ludzkie mleko zawierające dużą ilość nie ulegających trawieniu oligosacharydów, podobnie jak błonnik i pochodząca z cykorii inulina oraz pochodzące z laktozy krótkołańcuchowe galakto-oligosacharydy (scGOS) selektywnie podtrzymują wzrost szczepów Lactobacillus sp. i Bifidobacterium sp. Badania dotyczące wpływu probiotyków na organizm ludzi cierpiących na związany z alergią katar sienny wykazały ich pozytywne działanie. Stwierdzono, że osoby wrażliwe na pyłki traw, które przyjmowały bakterie L. casei Shirota, miały niższy poziom IgE, a wyższy IgG w organizmie, w porównaniu z grupą kontrolną otrzymującą placebo. Wykazano, że ekspozycja komórek nabłonkowych jelit na DNA pochodzący z E. coli lub Salmonella enterica serovar Dublin, wywołuje wzmożoną produkcję IL-8 przez te komórki, a DNA Lactobacillus rhamnosus GG, zapobiega indukowanej przez NF-κB produkcji IL-8 przez komórki nabłonkowe jelit. Podobnie, ekspozycja tych jelitowych komórek wobec genomowego DNA z Bifidobacterium breve M-16V, wykazuje zwiększoną sekrecję IFN-γ i IL-10 przez jednojądrzaste komórki krwi obwodowej np. limfocyty, monocyty. Równolegle ze wspomnianym badaniem wykazano, że hodowla komórek dendrytycznych w pożywce kondycjonowanej z komórkami nabłonkowymi jelit, a indukowanej DNA S. enterica serovar Dublin, wytwarza zwiększoną ilość cytokin prozapalnych, czego nie zaobserwowano w obecności Bifidobacterium breve. Badania te sugerują, że nie wszystkie szczepy bakterii probiotycznych, są potencjalnie skuteczne w leczeniu chorób przewodu pokarmowego, w tym schorzeniach alergicznych.

4. Procesy nowotworowe

Występowanie chorób nowotworowych jest u człowieka ściśle powiązane z uwarunkowaniami genetycznymi, choć schorzenia te zależą również od statusu immunologicznego organizmu, na który to stan wpływają bakterie probiotyczne oraz komensalna flora bakteryjna, choćby obecna w przewodzie pokarmowym. Stwierdzono, że głównymi szczepami probiotycznymi mającymi pozytywny wpływ na procesy karcynogenezy są L. acidophilus oraz B. longum, jako że bakterie L. acidophilus, wpływają na spadek aktywności 1, 2-dimetylohydrozyny, zaś szczepy B. longum zmniejszają aktywność 2-amino-3-metylo-limidazal (4, 5-t) choliny. Dowiedziono także, że zabite szczepy L. casei (LC9018), wpływają na indukcję mechanizmów odpowiedzi immunologicznej przeciwko komórkom nowotworowym. Testowana in vitro na komórkach nowotworowych linii HT-29 mieszanka bakterii probiotycznych L. helveticus, Bifidobacterium sp., L. acidophilus lub Streptococcus thermophilus i L. delbrueckii subsp. bulgaricus, wykazała zwiększoną aktywność peptydu dipeptydylowego, co spowodowało zahamowanie o 50% wzrostu komórek nowotworowych [61]. Wykazano także, że szczep L. rhamnosus GG, obniża w kale aktywność β-glukurunidazy, nitroreduktazy i hydrolazy, dając tym samym efekt przeciwnowotworowy [61]. Dowiedziono, że codzienne podawanie pacjentom po usunięciu guza i cierpiącym na nowotwór pęcherza L. casei, zahamowało rozrost tego nowotworu. Zarejestrowano także występowanie bezpośredniego wpływu bakterii probiotycznych na nowotwory jelita grubego. Ponadto stwierdzono pozytywny wpływ probiotyków na zapobieganie i leczenie nowotworów jelita grubego poprzez aktywację odpowiedzi immunologicznej gospodarza oraz produkowanie antymutagennych i antykarcynogennych substancji. Podawane u ludzi probiotyki zmieniają warunki fizykochemiczne jelita grubego, co prowadzi do zmiany aktywności metabolicznej organizmów bytujących w nich. Dowiedziono, że podanie L. rhamnosus oraz B. animalis ssp. lactis Bb12, obniża ryzyko pojawienia się nowotworu jelita grubego poprzez reakcje z endo- lub egzogennymi substancjami rakotwórczymi. W tych badaniach wykazano pozytywną korelację między obecnością niektórych szczepów Lactobacillus sp. i Eubacterium aerofaciens, a zmniejszonym ryzykiem wystąpienia nowotworu w tym odcinku przewodu pokarmowego. Przyjmuje się, że rozpoczęcie procesów nowotworowych w organizmie zachodzi wiele lat przed zdiagnozowaniem, z kolei kolonizacja przewodu pokarmowego przez mikroflorę jelitową to proces bardzo dynamiczny, zmieniający się pod wpływem np. pH czy różnic w zawartości składników pokarmowych i tlenu. Stąd trudno znaleźć pewną korelację między procesem nowotworowym, a inicjującą go mikroflorą. Pomimo obiecujących wyników na zwierzętach, nadal brak jest przekonujących dowodów dotyczących oceny skuteczności probiotyków w hamowaniu kancerogenezy m.in. w jelicie grubym człowieka. Dotychczasowe badania epidemiologiczne dotyczące roli diety w kancerogenezie jelitowej są jednak bardzo niejednorodne, bo są prowadzone nietypowo, jako że badane populacje bakterii oraz definiowane czynniki dotyczących oceny stanu chorobowego nie były ukierunkowane bezpośrednio na analizę wpływu probiotyków na rozwój choroby. Niedawno wykazano, że korzystne środowiskowe mikroorganizmy integrują odpornościowe i neuroendokrynne czynniki w całym organizmie, w konsekwencji moduluje fenotyp limfocytów T regulatorowych, utrzymując równowagę odporności ogólnoustrojowej i określając przeznaczenie zmian przed-nowotworowych w kierunku regresji.

5. Infekcje wirusem HIV

HIV należy do rodziny Lentiviridae i znane są dwa rodzaje wirusa: HIV-1 i HIV-2, które są transmitowane do organizmu człowieka w zbliżony sposób i powodują podobne objawy kliniczne. Różnią się one pod względem struktury genetycznej, antygenowości i chorobotwórczości, bo HIV-2 jest mniej zakaźny w porównaniu z wirusem HIV-1, jako że wykazuje on mniej wydajną transmisję i jest prawie wyłącznie rejestrowany w Afryce Zachodniej. Szczegółowe badania molekularne wykazały różnorodność flory bakteryjnej pochwy u kobiet zakażonych HIV. W badaniu porównano różnorodność flory bakteryjnej pochwy kobiet zakażonych HIV z lub bez bakteryjnego zapalenia pochwy (BV – bacterial vaginosis), jak również kobiet HIV-negatywnych z i bez BV. Większa różnorodność mikroorganizmów wykryto u kobiet HIV+BV+ w porównaniu z kobietami HIV–BV+. Ponadto u kobiet HIV+BV+ wykryto trzy dodatkowe taksony należące do rodziny Propionibacteriaceae oraz rodzaju Anaerococcus i Citrobacter. Większa różnorodność flory bakteryjnej w pochwie kobiet HIV+, może być związane z tłumieniem odporności i promowaniem wzrostu patogenów pochwy. Ponadto, nie wykazano żadnych znaczących różnic pomiędzy kobietami HIV+BV– i HIV–BV–, których bakteryjna flora jest zdominowany przez gatunki Lactobacillus sp. Z kolei mikroflora u HIV+BV– wykazała obecność, chociaż w niskich stężeniach, bakterii z rodziny Bifidobacteriaceae, Coriobacterineae oraz zarazków z rodzaju Catonella i Prevotella. Niektóre doniesienia wykazały, że Candida sp. jest również często stwierdzana u kobiet zakażonych HIV, co sugeruje, że odporność dolnych dróg rodnych jest znacznie ograniczona w czasie infekcji HIV. Mikroflora bakteryjnego zapalenia pochwy wykryta w kilku profilach bakteryjnych kobiet zakażonych HIV, to najczęściej Prevotella bivia lub zarazki z rzędu Clostridiales (prawdopodobnie pochodzące z jelit) oraz bakterii z rodziny Lachnospiraceae. Natomiast bakteryjne zapalenie pochwy wydaje się być bardziej nagminne u kobiet HIV+ z komórkami CD4+ ≤ 200 komórek/mm3. Odsetek Lactobacillus crispatus u kobiet z liczbą komórek CD4+ ≤ 200 komórek/mm3 jest znacznie niższy niż u kobiet z wysoką liczbą limfocytów CD4+. Zarejestrowano, że E. coli, Veillonella parvula i Neisseria sp. aktywując receptory TLR4 na powierzchni błony śluzowej tego układu, hamują również infekcję HIV-1. Niemniej jednak, u niektórych kobiet HIV+, normalna mikroflora pochwy reprezentowana jest przez produkujące H2O2 L. crispatus lub L. jensenii, ale również L. iners i L. gasseri. Szczególnie interesująca jest obecność normalnej mikroflory pochwy zdominowanej przez Lactobacillus sp. u kobiet zakażonych HIV, co nie łączyło się ze wzrostem poziomu RNA HIV, stąd przypuszcza się, że Lactobacillus sp. może być zaangażowany w zmniejszanie „wydalania” HIV i późniejszej transmisji wirusa. Ponadto, wykazano, że wykrywanie L. crispatus jest związane z obniżeniem o 35% ryzyka rozprzestrzeniania RNA HIV-1 w komórkach gospodarza. W przypadku kobiet stosujących wysoce aktywną terapię antyretrowirusową stosowanie L. jensenii prowadziło do obniżenia poziomu RNA HIV-1. Wyniki te stanowią ważną zachętę do zbadania potencjału egzogennie stosowanych gatunków Lactobacillus sp. w probiotykach przy leczeniu BV i profilaktyki zakażenia HIV. Jak wspomniano, mikroflora pochwy zdominowana przez bakterie z rodzaju Lactobacillus jest jak się wydaje bardzo ważnym czynnikiem odgrywającym kluczową rolę w zapobieganiu wielu chorób układu moczowo-płciowego, w tym bakteryjne zapalenia pochwy, infekcje grzybicze oraz infekcje powodowane przez wirusy HIV i HSV-2. Mechanizmy oddziaływania probiotyków wobec HIV łączą się z bezpośrednim hamującym działaniem na mikroflorę pochwy poprzez produkcje przez nie kwasu mlekowego, H2O2, bakteriocyn oraz lektyn. Badania wykazały, że kwas mlekowy w pH ok. 4, znosi ujemny ładunek z powierzchni tego wirusa, spowalniając jego aktywność poprzez zwiększone uwalnianie TGF-β przez nabłonek, a w połączeniu z kwasem poliryboinozylowo: polirybocytydylowym, powoduje wzrost wydzielania IL-8 oraz IL-1β, które to cytokiny pobudzają odporność przeciwwirusową. Ponadto, pośrednie mechanizmy związane z zapobieganiem wzrostowi mikroorganizmów związanych z BV u kobiet, stymulacją układu odpornościowego i/lub funkcji bariery nabłonkowej w drogach rodnych (GUALT) i mogą być również brane pod uwagę, choć nadal wiele szczegółów trzeba rozwikłać, jak choćby dotyczące infekcji wirusem HIV. W prawdzie, w ciągu ostatnich lat, wzrosła liczba badań podkreślających potencjał egzogennie stosowanych probiotyków w promowaniu zdrowia ludzkiego, także w zakresie zapobiegania i leczenia zakażeń wirusowych. Mimo tych faktów dopiero od niedawna prowadzi się badania z bakteriami probiotycznymi Lactobacillus sp., w których był badany potencjał tych drobnoustrojów w poprawie jakości życia pacjentów zakażonych HIV, a nawet w zapobieganiu tej infekcji. Wydaje się, że uzasadnieniem tych badań jest i to, że probiotyki mogą mieć podwójną rolę w zależności od miejsca w makroorganizmie. Z jednej strony, mogą być stosowane w celu zwiększenia liczby Lactobacillus sp. na błonie śluzowej pochwy, które jest punktem wyjś-cia dla zakażeń HIV, jak również do transmisji wirusa. Z drugiej strony zewnętrznie stosowane bakterie kwasu mlekowego mogą być stosowane do leczenia i zapobiegania BV często związanych z zakażeniami HIV. Otóż, wykazano, że dzienna doustna dawka L. rhamnosus GR-1 i L. reuteri RC-14, powoduje dobrą kolonizacje bakterii w pochwie, z jednoczesną redukcją towarzyszących patogenów bakteryjnych i drożdżowych w tej niszy. Również ważnym jest fakt, że egzogennie stosowane probiotyki mogą wywierać korzyści zdrowotne poprzez aktywność błony śluzowej przewodu pokarmowego, która jest identyfikowana jako miejsce początkowej replikacji HIV. Powstaje zatem, czy blokowanie pierwszego etapu kaskady – nieszczelnego jelita – może zapobiegać HIV przed dalszym rozwojem i ostatecznie zachować zainfekowanych zdrowszymi. Różne organizmy probiotyczne stosowano w przewodzi pokarmowym, głównie bakterie kwasu mlekowego i bifidobakterie, wykazywały wzmocnienie bariery nabłonka jelitowego, zmniejszenie stanu zapalnego i wspieranie odpowiedzi typu Th-1. Zarejestrowano, że probiotyki mogą poprawić funkcję bariery jelitowej i zmniejszyć translokację bakterii poprzez poprawę korzystnego oddziaływania pomiędzy komensalną mikroflorą jelitową i gospodarzem, zarówno podczas zdrowia, jak i choroby. Ponadto, probiotyki mogą przywrócić homeostazę GALT poprzez, wywoływanie regulacyjnych mechanizmów, aby obniżyć stan zapalny. Badania in vitro wykazały, że probiotyki mogą „odciągać” układ odpornościowy od stanów dominujących odporności typu Th-2 i poprzez to wpływać na komórki dendrytyczne by nakierowywały komórki T w kierunku polaryzacji odporności typu Th-1, w ten sposób powodując odnowienie jelitowej tolerancji. Ponadto, probiotyki są w stanie stworzyć środowisko jelitowe mniej korzystne dla patogenów poprzez wytwarzanie związków przeciwbakteryjnych, obniżenie pH oraz zmniejszenie zdolności adhezji i inwazji patogenów. Uzyskana wiedza mogłaby pozwolić zapobiec zakażeniom przewodu pokarmowego i poprawić jakość życia pacjentów z np. HIV, jednak dla urzeczywistnienia tego celu wymagane są dalsze badania.

6. Martwicze zapalenie jelit u wcześniaków

Martwicze zapalenie jelit (Necrotizing enterocolitis, NEC) jest związane ze zwiększoną śmiertelnością u wcześniaków i od lat poszukiwane są skuteczne metody jego zapobiegania. Wydaje się, że poprzez uniemożliwienie migracji bakterii z przewodu pokarmowego, zwiększenie ilości ochronnych bakterii oraz poprawę działania układu immunologicznego, profilaktyczne podawanie probiotyków może zmniejszyć
zapadalność wcześniaków na NEC. W tym celu przeprowadzono wiele badań oceniających ich działanie. W 2014 roku opublikowano metaanalizę 24 badań spełniających kryteria włączenia przeprowadzonych u wcześniaków urodzonych przed 37 tygodniem ciąży lub ważących poniżej 2500 g u których prewencyjnie zastosowano probiotyki. Wykazano, że w grupie otrzymującej probiotyki znacząco zmniejszono częstość występowania NEC (RR 0,43;, 95% CI 0,33 – 0,56. 20 badań, 5529 pacjentów) oraz śmiertelność (RR 0,65; 95% CI 0,52 – 0,81. 17 badań, 5112 pacjentów).

3. Działania niepożądane Probiotyków na ludzki organizm

1. Infekcja uogólniona 

Najczęściej opisywaną infekcją uogólnioną jest fungemia u pacjentów, którzy otrzymywali probiotyczne szczepy Saccharomyces cerevisiae lub Saccharomyces boulardi. Zaraportowano również przynajmniej 8 przypadków bakteriemii związanych z Lactobacillus GG, Lactobacillus acidophilus, Lactobacillus casei i 9 przypadków jawnej sepsy po zastosowaniu Lactobacillus GG, Bacillus subtilis, Bifidobacterium breve i kombinacji probiotyków. Dostępne są również dane dotyczące wystąpienia zapalenia wsierdzia oraz ropni związanych z Lactobacillus rhamnosus. Pomimo wielu doniesień dotyczących przypadków bakteriemii i sepsy po stosowaniu probiotyków, w ogólnym rozrachunku preparaty te są uznawane za bezpieczne. W porównaniu do wzrastającej popularności i częstszego stosowania probiotyków nie odnotowano wzrostu bakteriemii u pacjentów. Lactobacilli stanowiły zaledwie 0,02% wszystkich bakteriemii w szpitalu  a 11 szczepów z 89 bakteriemii Lactobacilli było identyczne ze szczepami z zastosowanych probiotyków.

2. Szkodliwe działanie metaboliczne

Najbardziej znanym badaniem opisującym działanie niepożądane probiotyków jest opublikowane przed kilkoma laty w Lancet badanie, które wykazało wzrost śmiertelności w grupie chorych z zapaleniem trzustki otrzymujących probiotyk. Autorzy spekulowali, że przyczyną zgonu u tych pacjentów mógł być wzrost zapotrzebowania na tlen w śluzówce jelita, które już z powodu podstawowej choroby było
niedotlenione. Pozostałe wątpliwości związane z działaniami niepożądanymi probiotyków związane są z produkcją D-mleczanów oraz możliwym działaniem rozbijającym kwasy żółciowe. Opublikowano 5 badań opisujących kwasicę D-mleczanową u pacjentów z zespołem krótkiego jelita, którzy przyjmowali probiotyki.

3. Nadmierna stymulacja immunologiczna u osób immunoniekompetentnych

Udowodnione jest działanie probiotyków na układ immunologiczny poprzez wpływ na cytokiny oraz komórki dendrytyczne. Autorzy badań zastanawiają się czy u pewnej grupy chorych nadmierna stymulacja nie może wywołać stanu zapalnego, jednak nie ma żadnych danych
przemawiających w tym kierunku.

4. Translokacja genów

Bakterie kwasu mlekowego zawierają plazmidy, które posiadają geny oporności na tetracyklinę, erytromycynę, chloramfenikol, linkozamidy, steptomycynę i streptograminę. Istnieją pewne dowody, że niektóre szczepy bakterii mogą przejąć plazmidy z bakterii kwasu mlekowego, jednak nie są to potwierdzone dane. Pomimo teoretycznej możliwości przekazywania genów oporności przez bakterie
probiotyczne aktualnie nie dysponujemy żadnymi wiarygodnymi danymi potwierdzającymi tę teorię. Food and Drug Administration (FDA) wydała oświadczenie, w którym wymienione zostały grupy chorych z potencjalnie zwiększonym ryzykiem działań niepożądanych probiotków.
Na rynku jest bardzo duży wybór szczepów probiotyków należących do różnych gatunków bakterii probiotycznych. Wyniki wielu badań potwierdzają, że właściwości probiotyków są silnie szczepozależne i często różnią się nawet w obrębie tego samego gatunku i rodzaju. Błędem jest ekstrapolowanie wyników badań konkretnego szczepu na inne nawet w obrębie tego samego gatunku. Świadomość ta ma szczególne znaczenie w przypadku informowania pacjenta o dobroczynnym wpływie probiotyku bez uściślenia jego szczepu.

    Żródło: Akhtar M., Watson J.L., Nazli A., McKay D.M.: Bacterial DNA evokes epithelial IL-8 production by a MAPK-dependent, NF-κB-independent pathway. FASEB J. 17, 1319–1321 (2003) Amdakar S., Singh V., Singh D.D.: Probiotic therapy: immunomodulating approach toward urinary tract infection. Curr. Microbiol. 63, 484–490 (2011) Balkus J.E., Mitchell C., Agnew K., Liu C., Fiedler T., Cohn S.E., Luque A., Coombs R., Fredricks D.N., Hitti J.: Detection of hydrogen peroxide-producing Lactobacillus species in the vagina: a comparison of culture and quantitative PCR among HIV-1 seropositive women. BMC Infect. Dis. 12, 188–193 (2012) Bernardeau M., Vernoux J.P., Gueguen M.: Safety and efficacy of probiotic lactobacilli in promoting growth in post-weaning Swiss mice. Int. J. Food Microbiol. 77, 19–27 (2002) Boehm G., Stahl B., Jelinek J., Knol J., Miniello V., Moro G.E.: Prebiotic carbohydrates in human milk and formulas. Acta Paediatr. Suppl. 94, 18–21 (2005) Braat H., van den Brande J., van Tal E., Hommes D., Peppelenbosch M., van Deventer S.: Lactobacillus rhamnosus induces peripheral hyporesponsiveness in stimulated CD4+ T cells via modulation of dendritic cell function. Am. J. Clin. Nutr. 80, 1618–1625 (2004). Campeau J.L., Salim S.Y., Albert E.J., Hotte N., Madsen K.L.: Intestinal epithelial cells modulate antigen-presenting cell responses to bacterial DNA. Infect. Immun. 80, 2632–2644 (2012). Correa N.B., Peret Filho L.A., Penna F.J., Lima F.M., Nicoli J.R.: A randomized formula controlled trial of Bifidobacterium lactis and Streptococcus thermophilus for prevention of antibiotic-associated diarrhea in infants. J. Clin. Gastroenterol. 39, 385–389 (2005). de Kivit S., Kraneveld A.D., Knippels L.M., van Kooyk Y., Garssen J., Willemsen L.E.: Intestinal epithelium – derived galectin-9 is involved in the immunomodulating effects of non digestible oligosaccharides. J. Innate. Immun. 5, 625–638 (2013). de Kivit S., Tobin M.C., Forsyth C.B., Keshavarzian A., Landay A.L.: Regulation of intestinal immune responses through TLR activation: implications for pro- and prebiotics. Front Immunol. 5, 1–7 (2014). Wasilewska E, Złotkowska D, Pijagin M.E.: Rola mikroflory jelitowej i bakterii probiotycznych w profilaktyce i rozwoju raka jelita grubego, Post. Hig. Med. Dośw. 67, 837–847 (2013). Ewaschuk J.B., Backer J.L., Churchill T.A., Obermeier F., Krause D.O., Madsen K.L.: Surface expression of Toll-like receptor 9 is upregulated on intestinal epithelial cells in response to pathogenic bacterial DNA. Infect. Immun. 75, 2572–2579 (2007). Femia A.P., Luceri C., Dolara P., Giannini A., Biggeri A., Salvadori M., Clune Y., Collins K.J., Paglierani M., Caderni G.: Antitumorigenic activity of the prebiotic inulin enriched with oligofructose in combination with the probiotics Lactobacillus rhamnosus and Bifidobacterium lactis on azoxymethane-induced colon carcinogensis in rats. Carcinogensis, 23, 1953–1960 (2002). Feyisetan, O., Tracey, C., Hellawell, G.O.: Probiotics, dendritic cells and bladder cancer. BJU Int. 109, 1594–1597 (2012). Forsyth C.B., Farhadi A., Jakate S.M., Tang Y., Shaikh M., Keshavarzian A.: Lactobacillus GG treatment ameliorates alcohol-induced intestinal oxidative stress, gut leakiness, and liver injury in a rat model of alcoholic steatohepatitis. Alcohol, 43, 163–172 (2009). Fuller R. Probiotics in human medicine. Gut, 32, 439–442 (1991). Gajewska J., Błaszczyk M.K.: Probiotyczne bakterie fermentacji mlekowej. Post. Mikrobiol. 51, 55–65 (2012). Ghadimi D., Vrese M., Heller K.J., Schrezenmeir J.: Effect of natural commensal – origin DNA on toll-like receptor 9 (TLR9) signaling cascade, chemokine IL-8 expression and barrier integritiy of polarized intestinal epithelial cells. Inflamm. Bowel. Dis. 16, 410–427 (2010),19. Górska S., Jarząb A., Gamian A.: Bakterie probiotyczne w przewodzie pokarmowym człowieka, jako czynnik stymulujący układ odpornościowy. Post. Hig. Med. Dośw. 63, 653–667 (2009). Haarman M., Knol J.: Quantitative real-time PCR assays to identify and quantify fecal Bifidobacterium species in infants receiving a prebiotic infant formula. Appl. Environ. Microbiol. 71, 2318–2324 (2005). Heczko P.B., Strus M., Jawień M., Szymański H.: Medyczne zastosowanie probiotyków. Wiad. Lek. 58, 11–12 (2005). Hopkins, M.J., Sharp, R., Macfarlane, G.T.: Age and disease related changes in intestinal bacterial popular-ions assessed by cell culture, 16S rRNA abundance, and community cellular fatty acid profiles. Gut, 48, 198–205 (2001). Hougee S., Vriesema A.J., Wijering S.C., Knippels L.M., Folkerts G., Nijkamp F.P., Knol J., Garssen J.: Oral treatment with probiotics reduces allergic symptoms in ovalbumin-sensitized mice: a bacterial strain comparative study. Int. Arch. Allergy Immunol. 151, 107–117 (2010). Hummelen R., Fernandes A.D., Macklaim J.M., Dickson R.J., Changalucha J., Gloor G.B., Reid G.: Deep sequencing of the vaginal microbiota of women with HIV. PLoS ONE 5, e12078 (2010). Hummelen R., Vos A.P., van’t Land B., van Norren K., Reid G.: Altered host-microbe interaction in HIV: a target for intervention with pro- and prebiotics. Int. Rev. Immunol. 29, 485–513 (2010). Ivory K., Chambers S.K., Pin C., Prieto E., Arques J.L., Nicoletti C.: Oral delivery of Lactobacillus casei Shirota modifies allergen-induced immune responses in allergic rhinitis. Clin. Exp. Allergy, 8, 1282–1289 (2008). Iwabuchi N., Takahashi N., Xiao J.Z., Yonezawa S., Yaeshima T., Iwatsuki K., Hachimura S.: Suppressive effects of Bifidobacterium longum on the production of Th2-attracting chemokines induced with T cell-antigen-presenting cell interactions. FEMS Immunol. Med. Microbiol. 55, 324–334 (2009). Jach M., Łoś R., Maj M., Malm A.: Probiotyki – aspekty funkcjonalne i technologiczne. Post. Mikrobiol. 52, 161–170 (2013). Kaur I.P., Chopra K., Saini A.: Probiotics: potential pharmaceutical applications. Eur. J. Pharm. Sci. 15, 1–9 (2002). Książyk J.: Probiotyki i prebiotyki w karcynogenezie. Pediatria Współcz. Gastroenterol. Hepatol. Żyw. Dziecka, 4, 61–62 (2002). Łoś-Rycharska E., Czerwionka-Szaflarska M.: Probiotyki w zapobieganiu i leczeniu alergii. Pediatria Polska, 87, 478–488 (2012). Luyer M.D., Buurman W.A., Hadfoune M., Speelmans G., Knol J., Jacobs J.A., Dejong C.H., Vriesema A.J., Greve J.W.: Strain-specific effects of probiotics on gut barrier integrity following hemorrhagic shock. Infect. Immun. 73, 3686–3692 (2005). Maeada N., Nakamura Y., Hirose Y., Murosaki S., Yamamoto Y., Kase T., Yoshikai Y.: Oral administration of heat-killed Lactobacillus plantarum L-137 enhances protection against infuenza virus infection by stimulation of type I interferon production in mice. Int. Immunopharmacol. 9, 1122–1125 (2009). Meijerink, M., Wells, J.M.: Probiotic modulation of dendritic cells and T cell responses in the intestine. Benef. Microbes, 1, 317–326 (2010). Michałkiewicz J., Krotkiewski M., Gockowska L., Wyszomirska-Gołda M., Helmin A., Dzierżanowska D., Madaliński K.: Immodulujący wpływ probiotyków na reakcje odpornościowe. Medius, http://www.imed.pl/index.php?PAGE=telegram&TEL_CUR_ID=138&return=archives (18.07.2014). Minkoff H.L., Eisenberger-Matityahu D., Feldman J., Burk R., Clarke L.: Prevalence and incidence of gynecologic disorders among women infected with human immunodeficiency virus. Am. J. Obstet. Gynecol. 180, 824–836 (1999). Minnicozzi M., Sawyer R.T., Fenton M.J.: Innate immunity in allergic disease. Immunol. Rev. 242, 106–127 (2011). Mitchell C., Balkus J.E., Fredricks D., Liu C., McKernan-Mullin J., Frenkel L.M., Mwachari C., Luque A., Cohn S.E., Cohen C.R., Coombs R., Hitti J.: Interaction between Lactobacilli, bacterial vaginosis-associated bacteria, and HIV type 1 RNA and DNA genital shedding in U.S. and Kenyan women. AIDS Res. Hum. Retroviruses, 29, 13–19 (2012). Mohamadzadeh M., Olson S., Kalina W.V., Ruthel G., Demmin G.L., Warfield K.L., Bavari S., Klaenhammer T.R.: Lactobacilli activate human dendritic cells that skew T cells toward T helper 1 polarization. Proc. Natl. Acad. Sci. USA, 102, 2880–2885 (2005). Moore W.E., Moore L.H.: Intestinal floras of populations that have a high risk of colon cancer. Appl. Environ. Microbiol. 61, 3202–3207 (1995). Morais M.B., Jacob C.M.: The role of probiotics and prebiotics in pediatric practice. J. Pediatr. (Rio J.), 82, 189–197 (2006). Mossop H., Linhares I.M., Bongiovanni A.M., Ledger W.J., Witkin S.S.: Influence of lactic acid on endogenous and viral rna-induced immune mediator production by vaginal epithelial cells. Obstet. Gynecol. 118, 840–846 (2011). Nowak A., Śleżewska K., Libudzisz Z., Socha J.: Probiotyki-efekty zdrowotne. Żywność, Nauka, Technologia, Jakość, 4, 20–36 (2010). Ohmit S.E., Sobel J.D., Schuman P., Duerr A., Mayer K., Rompalo A., Klein R.S.: Longitudinal study of mucosal Candida species colonization and candidiasis among human immunodeficiency virus (HIV)-seropositive and at-risk HIV-seronegative women. J. Infect. Dis. 188, 118–127 (2003). Pessi T., Sutas Y., Hurme M., Isolauri E.: Interleukin-10 generation in atopic children following oral Lactobacillus rhamnosus GG. Clin. Exp. Allergy, 30, 1804–1808 (2000). Petrova M. I., van den Broek M., Balzarini J., Vanderleyden J., Lebeer S.: Vaginal microbiota and its role in HIV transmission and infection. FEMS Microbiol. Rev. 37, 762–792 (2013). Piekarska M., Wandałowicz A., Mięgoć H.: Zakażenie Clostridium difficile – diagnostyka, profilaktyka i leczenie. Pol. Merk. Lek. 214, 278–282 (2014). Popova M., Molimard P., Courau S., Crociani J., Dufour C.,Le Vacon F., Carton T.: Beneficial effects of probiotics in upper respiratory tract infections and their mechanical actions to antagonize pathogens. J. App. Microb. 113, 1305–1318 (2012). Poutahidis T., Kleinewietfeld M., Erdman S. E.: Gut microbiota and the paradox of cancer immunotherapy. Front Immunol. 5, 1–5 (2014). Rachmilewitz D., Karmeli F., Takabayashi K., Hayashi T., Leider-Trejo L., Lejder-Trejo L., Lee J., Leoni L.M., Raz E.: Immunostimulatory DNA ameliorates experimental and spontaneous murine colitis. Gastroenterology, 122, 1428–1441 (2002). Reeves J.D., Doms R.W.: Human immunodeficiency virus type 2. J. Gen. Virol. 83, 1253–1265 (2002). Reid G., Charbonneau D., Erb J., Kochanowski B., Beuerman D., Poehner R., Bruce A.W.: Oral use of Lactobacillus rhamnosus GR-1 and L. fermentum RC-14 significantly alters vaginal flora: randomized, placebo-controlled trial in 64 healthy women. FEMS Immunol. Med. Microbiol. 35, 131–134 (2003). Reid G.: Probiotic Lactobacilli for urogenital health in women. J. Clin. Gastroenterol. 42, 234–236 (2008). Ryżko J.: Zastosowanie probiotyków w gastroenterologii dziecięcej. Pediatria Współcz. Gastroenterol. Hepatol. Żyw. Dziecka 13, 115–119 (2009). Spear G.T., Gilbert D., Landay A.L., Zariffard R., French A.L., Patel P., Gillevet P.M.: Pyrosequencing of the genital micro-biotas of HIV-seropositive and -seronegative women reveals Lactobacillus iners as the predominant Lactobacillus species. Appl. Environ. Microbiol. 77, 378–381 (2011). Spear G.T., Sikaroodi M., Zariffard M.R., Landay A.L., French A.L., Gillevet P.M.: Comparison of the diversity of the vaginal microbiota in HIV-infected and HIV-uninfected women with or without bacterial vaginosis. J. Infect. Dis. 198, 1131–1140 (2008). Surma D.: Wpływ probiotyków na układ immunologiczny człowieka. Nutrilife, http://www.NutriLife.pl/index.php?art=33 (18.07.2014). Szachta P., Adamska A., Gałęcka M., Cichy W., Roszak D.: Rola probiotyków w chorobach alergicznych. Pediatria Współcz. Gastroenterol. Hepatol. Żyw. Dziecka, 13, 181–183 (2011). Szachta P., Pazgrat M., Cichy W., Muszyński Z., Ignyś I.: Szczepy probiotyczne – perspektywy i bezpieczeństwo. Gastroenterol. Pol. 16, 37–41 (2009). Szajewska H., Mrukowicz J.: Meta-analysis: non-pathogenic yeast Saccharomyces boulardii in the prevention of antibiotic-associated diarrhoea. Aliment. Pharmacol. Ther. 22, 365–372 (2005). Trafalska E., Grzybowska K.: Probiotyki – alternatywa dla antybiotyków? Wiad. lek. 57, 9–10 (2004). Vieira A.T., Teixeira M.M., Martins F.S.: The role of probiotics and prebiotics in inducing gut immunity. Front. Immunol. 4, 1–12 (2013). Wanke M., Szajewska H.: Probiotics for preventing healthcare-associated diarrhea in children: A meta-analysis of randomized controlled trials. Pediatria Polska, 89, 8–16 (2014). Wenner M.: A cultured response to HIV. Nat. Med. 15, 594–597 (2009). WHO/FAO. Evaluation of health and nutritional properties of powder milk and live lactic acid bacteria. Food and Agriculture Organization of the United Nations and World Health Organization Expert Consultation Report (2001). Wiese M., Andryszczyk M., Eijaszewicz A., Kubiszewska I., Helmin-Basa A., Kaszewski W., Gackowska L., Urbańska M., Motyl I., Michałkiewicz J. Szczepy bakterii probiotycznych oraz ich zastosowanie w wybranych jednostkach chorobowych (w) Wybrane aspekty bezpieczeństwa stosowania probiotyków. Wpływ czynników endogennych i egzogennych na układ odpornościowy, red. E. Skopińska-Różewska, A.K. Siwicki, S.c. Olsztyn, Olsztyn, 2012, s. 223–232, Postęp Mikrobiologii 2015 Beata Tokarz-Deptuła, Joanna Śliwa-Dominiak, Mateusz Adamiak, Wiesław Deptuła, Probiotyki – za i przeciw, Opracowanie: Dr n.med. Monika Wanke-Rytt Klinika Pediatrii z Oddziałem Obserwacyjnym, II Wydział Lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny,Bernardo W, Aires FT, Caneiro RM i wsp. Effectiveness of probiotics in the prophylaxis of necrotizing enterocolitis in preterm neonates: a systematic review and meta-analysis.J. Pediatr 2013;89:18-24, Khalesi S, Sun J, Buys N i wsp. Effect of probiotics on blood pressure: a systematic review and meta-analysis of randomized, controlles trials. Hypertension 2014;64:897-903, Food and Agriculture Organization of the United Nations; World Health Organization. Guidelines for the Evaluation of probiotics in food: Report of a Joint FAO/WHO Working Group on Drafting Guidelines For the Evaluationof Probiotics in Food. London, ON, Canada:2001,Bassetti S, Frei R, Zimmerli W Fungemia with Saccharomycescerevisiae after treatment with Saccharomyces boulardii. Am J Med 1998; 105:71–2.,  Cesaro S, Chinello P, Rossi L, et al. Saccharomyces cerevisiae fungemia in a neutropenic patient treated with Saccharomyces boulardii. Support Care Cancer2000; 8:504–5.,Cherifi S, Robberecht J, Miendje YSaccharomyces cerevisiae fungemia in an elderly patient with Clostridium difficile colitis. Acta Clinica Belgica 2004;59:223–4. Force G, Aznar C, Marguet F, et al.Saccharomyces fungemia in AIDS patients after treatment for chronic diarrhea.In: The Fifth European Conference on Clinical Aspects and Treatment of HIV Infection. Copenhagen: September 1995,Fredenucci I, Chomarat M, Boucaud C, et al.Saccharomyces boulardii fungemia in a patient receiving Ultra-levure therapy. Clin Infect Dis 1998; 27:222–3.,Hennequin C, Kauffmann-Lacroix C, Jobert A, et al., Possible role of catheters inSaccharomyces boulardii fungemia. Eur J Clin Microbiol Infect Dis 2000;19:16–20., Henry S, D’Hondt L, Andre M, et al. Saccharomyces cerevisiae fungemia in a head and neck cancer patient: a case report and review of the literature. Acta Clinica Belgica 2004; 59:220–2., Lherm T, Monet C, Nougiere B, et al. Seven cases of fungemia withSaccharomyces boulardii in critically ill patients. Intensive Care Med 2002;28:797–801.Lolis N, Veldekis D, Moraitou H, et al. Saccharomyces boulardii fungaemia in an intensive care unit patient treated with caspofungin. Crit Care 2008; 12:414. Lungarotti MS, Mezzetti D, Radicioni M Methaemoglobinaemia with concurrent blood isolation of Saccharomyces and Candida. Arch Dis Child Fetal Neonatal Ed2003; 88:F446. Munoz P, Bouza E, Cuenca-Estrella M, et al. Saccharomyces cerevisiae fungemia: an emerging infectious disease. Clin Infect Dis 2005; 40:1625–34. Niault M, Thomas F, Prost J, et al.Fungemia due to Saccharomyces species in a patient treated with enteral Saccharomyces boulardii. Clin Infect Dis 1999;28:930.  Perapoch J, Planes AM, Querol A, et al. Fungemiawith Saccharomyces cerevisiaein two newborns, only one of whom had been treated with ultra-levura. Eur J Clin Microbiol Infect Dis 2000; 19:468–70. Piarroux R, Millon L, Bardonnet K, et al.Are live saccharomyces yeasts harmful to patients? Lancet 1999; 353:1851–2.Piechno S, Seguin P, Gangneux JP Saccharomyces boulardii fungal sepsis: beware of the yeast]. Can J Anaesth 2007; 54:245–6. Pletinex M, Legein J, Vandenplas YFungemia with Saccharomyces boulardii in a 1-year old girl with protracted diarrhoea. J Pediatr Gastroenterol Nutr 1995;21:113–5.  Rijnders BJ, Van Wijngaerden E, Verwaest C, et al. Saccharomyces fungemia complicating  Saccharomyces boulardii treatment in a nonimmunocompromised host. Intensive Care Med 2000; 26:825. Riquelme AJ, Calvo MA, Guzman AM, et al.Saccharomyces cerevisiae fungemia after Saccharomyces boulardii treatment in immunocompromised patients. J ClinGastroenterol 2003; 36:41–3.Aktualnosci Narodowego Programu Ochrony Antybiotyków 4 , Trautmann M, Synowzik I, Nadji-Ohl M, et al.Fungemia due to Saccharomyces cerevisiae var. boulardii. Chemother J 2008; 17:57–61.Viggiano M, Badetti C, Bernini V, et al.Saccharomyces boulardii fungemia in a patient with severe burns. Annales Francaises d’Anesthesie et de Reanimation1995; 14:356–8.Santino I, Alari A, Bono S, et al.Saccharomyces cerevisiae fungemia, a possible consequence of the treatment of Clostridium difficile colitis with a probioticum. Int J Immunopathol Pharmacol 2014; 27:143–6.  Barton LL, Rider ED, Coen RW Bacteremic infectionwith Pediococcus: vancomycin resistant opportunist. Pediatrics 2001; 107:775–6.  De Groote MA, Frank DN, Dowell E, et al. Lactobacillusrhamnosus GG bacteremia associated with probiotic use in a child with short gut syndrome. Pediatr Infect Dis J 2005; 24:278–80.  Ledoux D, Labombardi VJ, Karter D Lactobacillus acidophilus bacteraemia after use of a probiotic in a patient with AIDS and Hodgkin’s disease. Int J STD AIDS2006; 17:280–2.  Richard V, Van der Auwera P, Snoeck R, et al. Nosocomial bacteremia caused byBacillus species. Eur J Clin Microbiol Infect Dis 1988; 7:783–5. Tommasi C, Equitani F, Masala M, et al.Diagnostic difficulties of Lactobacillus casei bacteraemia in immunocompetent patients: a case report. J Med Case Reports 2008; 2:315.  Vahabnezhad E, Mochon AB, Wozniak LJ, Ziring DA Lactobacillus bacteremia associated with probiotic use in a pediatric patient with ulcerative colitis. J Clin Gastroenterol 2013; 47:437–9. Mackay AD, Taylor MB, Kibbler CC, et al. Lactobacillus endocarditis caused by a probiotic organism. Clin Microbiol Infect 1999; 5:290–2. Presterl E, Kneifel W, Mayer HK, et al.Endocarditis by Lactobacillus rhamnosusdue to yogurt ingestion? Scand J Infect Dis 2001; 710–4.Conen A, Zimmerer S, Frei R, et al. A pain in the neck: probiotics for ulcerative colitis. Ann Intern Med 2009; 151:895–7.Rautio M, ousimies-Somer H, Kauma H, et al.Liver abscess due to aLactobacillus rhamnosus strain indistinguishable from L. rhamnosus strain GG.Clin Infect Dis 1999; 28:1159–60 ,Salminen MK, Tynkkynen S, Rautelin H,et al. Lactobacillus bacteremia during a rapid increase in probiotic use of Lactobacillus rhamnosus GG in Finland. Clin Infect Dis 2002; 35:1155–60.Salminen MK, Rautelin H, Tynkkynen S, et al. Lactobacillus bacteremia, clinical significance, and patient outcome, with special focus on probiotic L. rhamnosusGG. Clin Infect Dis 2004; 38:62–9.Besselink MG, van Santvoort HC, Buskens E, et al.Probiotic prophylaxis in predicted severe acute pancreatitis: a randomised, double-blind, placebo-controlled trial. Lancet 2008; 371:651–9. Ku W. Probiotics provoked D-lactic acidosis in short bowel syndrome: case report and literature review. HK J Paediatr 2006; 11:246–54.Munakata S, Arakawa C, Kohira R, et al. A case of D-lactic acid encephalopathy associated with use of probiotics.Brain Dev 2010; 32:691–4. Oh MS, Phelps KR, Traube M, et al.D-lactic acidosisin a man with the short-bowel syndrome. N Engl J Med 1979; 301:249–52. Vaarala O. Immunological effects of probiotics with special reference to lactobacilli. Clin Exp Allergy2003; 33:1634–40. Veckman V, Miettinen M, Pirhonen J, et al.Streptococcus pyogenes andLactobacillus rhamnosus differentially induce maturation and production of Th1-type cytokines and chemokines in human monocyte-derived dendriticcells. J Leukoc Biol 2004; 75:764–71. Braat H, de Jong EC, van den Brande JM, et al.Dichotomybetween Lactobacillus rhamnosus and Klebsiella pneu, Drakes M, Blanchard T, Czinn S Bacterial probiotic modulation of dendritic cells. Infect Immun 2004; 72:3299–309.Dessart SR, Steenson LR High frequency intergeneric and intrageneric transfer conjugal transfer ofdrug resistance plasmids in Leuconostoc mesenteroides ssp. cremoris. J Dairy Sci 1991; 74:2912–9.Morelli L, Sarra PG, Bottazzi V In vivo transfer of pAM beta 1 fromLactobacillus reuteri to Enterococcus faecalis.J Appl Bacteriol 1988; 65:371–5. Macho FE, Valenti V, Rockel C i wsp. Anti inflamatory capacity of selected lactobacilli in experimental colitis is driven by NOD2-mediated recognition ofa specfic peptidoglycan-derived muropeptide. Gut 2011;60:1050-1059,Siempson LL, Ntaidou TK, Falagas ME. Impact of theadministration of probiotics on the incidence of ventilator-associaed pneumonia: A meta-analysis of randomized controlled trials. Crit Care Med. 2010;38:3, Morrow LE, Kollef MH, Casale TB. Probiotic prophylaxis of ventilator-assosiated pneumonia- a blinded,randomized, controlled trial. Am J Respir Crit Care Med. 2010;182:1058-1064, Probiotics for prevention of necrotizing enterocolitisin preterm infants. AlFaleh K, Anabrees J. Cochrane Database Syst Rev. 2014 Apr 10;4:CD005496. CD005496.pub4. Review.,Goldenberg JZ, Ma SS, Saxton JD, Probiotics for the prevention of Clostridium difficile-associated diarrhea in adults and children. Cochrane DatabaseSyst Rev. 2013 May 31;5:CD006095. doi:10.1002/14651858.CD006095.pub3.