Mokra zgorzel

Ostatnia aktualizacja 28 lipca 2022

Mokra zgorzel

Mokra lub zakażona zgorzel charakteryzuje się bakteryjnym zakażeniem tkanki martwiczej, a wtórna sepsa towarzyszy złemu rokowaniu w porównaniu ze zgorzelą suchą. Zmieniona chorobowo część staje się wyraźnie obrzęknięta, miękka, zgniła i ciemna. Na przebarwionej i zimnej w dotyku skórze tworzą się pęcherze wypełnione mętnym płynem (rys. 2). Często dochodzi do wtórnego zakażenia bakteriami Gram-dodatnimi. Zakażenie bakteriami saprogennymi (beztlenowymi) powoduje nieprzyjemny zapach. Często towarzyszy temu tworzenie się gazu, co wywołuje uczucie ściskania przy dotyku. Bakterie wywołujące zakażenie są polimikrobowe lub monobakteryjne. W przypadku zakażenia monobakteryjnego przez Clostridium perfringens stan ten nazywamy klostridialną zgorzelą gazową. Mokra zgorzel szybko postępuje poprzez zablokowanie przepływu krwi, a hipoksyjny zastój krwi sprzyja szybkiemu rozwojowi bakterii beztlenowych, które często uwalniają egzotoksyny. Śmiertelność w przypadku mokrej zgorzeli jest wysoka, dlatego często konieczna jest amputacja ratunkowa. Rozsiane zakażenie (sepsa) prowadzi w końcu do śmierci pacjenta. Do schorzeń predysponujących do rozwoju mokrej zgorzeli należą: cukrzyca, miażdżyca tętnic (arteriosclerosis obliterans) oraz kalcyfilaksja/artiolopatia mocznicowa lub “szara skala” (bolesne i trudne do usunięcia owrzodzenia spowodowane zwapnieniem ścian tętnic u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek poddawanych dializom).