Negatywne treści informacyjne i ich duża rola dla naszego samopoczucia i zdrowia

Ostatnia aktualizacja 28 lipca 2022

To lekarstwo tej firmy jest skuteczne czy też nie?. Ten lekarz jest kompetentny czy też nie? Ta Apteka ma najdroższe leki w mieście i marną obsługę czy też nie?

Pacjent spotyka się z tego typu dylematami, chcąc wybrać dla siebie najlepsze rozwiązanie. Manifestacja – Kontrmanifestacja, Prawda – Kłamstwo, Demokracja – Reżim, Informacja – Dezinformacja, FunPage – Anty FunPage etc.

Ktoś zapyta a co w/w mają wspólnego z medycyną? Okazuje się, że bardzo dużo. To jakie wiadomości odbieramy ze świata zewnętrznego, warunkuje nasze samopoczucie. Samopoczucie może być: dobre lub złe. Dobre to produkcja endorfin itd. a za złym stoi cała gama chorób i dolegliwości: cukrzyca, rozwój nowotworów, zawały serca, itd.. Oczywiście od informacji możemy się odciąć wyłączając radio, telewizję, internet a wiedzę czerpać z książek w czytelni bibliotecznej. No tak, ale autorzy tych książek mają, również jakieś swoje przekonania, które chcą nam przekazać i czy są one zbieżne z naszym nabytym światopoglądem? Dlatego homo sapiens powinien czerpać swoją wiedzę z kilku żródeł. A co jeśli i te żródła stanowią tę samą grupę interesów?

Ostatnio, za sprawą Prezydenta USA Trumpa, zrobiło się głośno o tzw. fake news (fałszywe wiadomości). Zjawisko to rozprzestrzenia się dziś w social mediach, choć termin ten znany światu dziennikarskiemu w wydaniach gazetowych jest co najmniej od XIX wieku, dziś przybrał ostrzejsze formy i dociera do większej liczby odbiorców, chociażby dlatego, że dziś w odróżnieniu do XIX i początku XX wieku prawie wszyscy posiadają umiejętność czytania – czy ze zrozumieniem? to już inna kwestia. To nic, że istnieją sankcje prawne regulujące te kwestie, “producenci” fake newsów za chwilę rozgłosu lub sławy są podatni ryzykować i w tym wymiarze.

Już od dawna Światowa Organizacja Zdrowia WHO, apeluje (między innymi na swoich stronach), że jest mnóstwo witryn o tematyce zdrowotnej w których snute teorie są po prostu nieprawdziwe i aby na nie uważać czerpiąc wiedzę medyczną.

Oczywiście profesjonalni pijarowcy dbając o interesy swoich klientów posługują się dobrym PR, ale znają też zasadę mówiącą “czy dobrze czy żle ale grunt że się mówi” a to = popularność a to = kasa.

Nie będziemy się rozwodzić nad teorią i praktyką PR, ponieważ kij ma zawsze dwa końce, ale za prof. Olędzkim specjalistą od Marketingu Medialnego i Public Relations, przedstawimy definicje i zastosowanie czarnego PR, który bardziej oddziaływuje na nasze zdrowie i zdrowie naszych bliskich.

“Czarny public relations” wykorzystując fałszywe informacje podważa pozycję i wiarygodność instytucji, organizacji, narodu lub indywidualnego człowieka. To współczesna metoda manipulacji, oszukiwania ludzi. to propaganda XXI wieku. “Czarny public relations” to świadomie zaplanowane działanie informacyjne na szkodę innego podmiotu – instytucji, organizacji, narodu lub indywidualnego człowieka. To działanie najczęściej skryte, wykorzystujące informacje o danej osobie lub instytucji bez ich zgody. Ma na celu podważenie czyjejś pozycji na rynku, autorytetu, wiarygodności, wizerunku. Termin “czarny PR” jest zaprzeczeniem oryginalnego pojęcia public relations (PR), określającego działania na rzecz m.in. budowania pozytywnych relacji, zbliżania, harmonii, tworzenia przyjaznej atmosfery, pobudzania zaufania.

Zjawisko określane obecnie jako “czarny PR” jest znane od wieków – tylko pod innymi nazwami. “Czarny PR” to m.in. działalność dywersyjna, sabotaż, dezinformacja, działania ukryte, kamuflaż, demarketing, oszustwa marketingowe, czarna reklama, propaganda, wojna psychologiczna. W Stanach Zjednoczonych ponad dwieście lat temu Samuel Adams ogłosił zasadę: “Przedstaw wroga w złym świetle i spraw, aby w nim pozostał”. To Adams organizował Komitety Korespondencyjne w celu sprawnego rozpowszechniania informacji antybrytyjskich, nie zawsze w pełni prawdziwych. On także był organizatorem tzw. “buntu herbacianego”, w ramach którego przebrani za Indian koloniści weszli na pokład statków brytyjskich w Zatoce Bostońskiej i wyrzucili za burtę skrzynie z herbatą. Wydarzenie to – teraz nazwalibyśmy je może “happeningiem” lub “eventem” – było następnie wykorzystywane do opisów okrucieństwa Anglików.

Obecnie w USA “doprowadzono do perfekcji manipulowanie różnymi informacjami podczas kampanii wyborczych”. W Stanach Zjednoczonych zamiast terminu “black PR” (czarny PR) używa się częściej pojęcia “black magic” (czarne sztuczki). Świadczy to o “psychologicznym zwycięstwie tamtejszego środowiska PR-owego, które wywalczyło usunięcie skrótu PR ze złowrogo kojarzącego się terminu’black PR'”.

W Polsce w połowie lat 70. w literaturze poświęconej teorii propagandy tłumaczono pojęcie “public relations” jako “propagandę stosunków z publicznością i próbę wpływania na nią”, a specjalistów PR – jako “sprzedawców postaw społecznych”. Takimi specjalistami od dezinformacji i sabotażu byli w Polsce agenci tajnej policji politycznej, którzy prowadzone przez siebie akcje nazywali “kombinacją operacyjną”. Jako jeden z jaskrawych przykładów stosowania w praktyce “czarnego PR” była konfrontacja między blokiem państw socjalistycznych a tzw. “światem zachodnim”.

Okres kilkudziesięciu lat istnienia ZSRR to lata bezustannej wojny psychologicznej, prowadzonej przez to państwo zarówno przeciwko własnemu społeczeństwu i ludności krajów satelickich, jak i wszystkim krajom demokratycznym. Zasadniczym narzędziem tej wojny była propaganda.

Wśród trzech znanych rodzajów propagandy:

“Biała” prowadzona jest otwarcie i jawnie. Znany jest nadawca i odbiorca każdej informacji,
W propagandzie “czarnej” sposób rozpowszechniania materiałów jest starannie zamaskowany. Chodzi o to, aby zmylić odbiorcę co do osoby nadawcy, stworzyć pozory, że nie ma się z informacją nic wspólnego, wywołać wrażenie, że informacje zostały przygotowane i dostarczone przez inne ośrodki,
Propaganda “szara” jest pośrednim rodzajem propagandy – prawdziwe źródło pozostaje zwykle ukryte, lub określa się je bardzo ogólnie, np. mianem “kół dobrze poinformowanych”, “opinii publicznej”, “ekspertów, którzy chcą pozostać anonimowymi”.

Zarówno w propagandzie czarnej, jak i szarej zasadniczą metodą działania są odpowiednio sfabrykowane materiały i niby autentyczne dokumenty źródłowe. Stosuje się też kłamstwa co do pochodzenia przekazywanych informacji, osoby nadawcy. Najważniejszą funkcją czarnego czy szarego PR jest dezintegracja konkurencji i pognębienie jej w oczach opinii publicznej oraz pozyskanie jak największej liczby sprzymierzeńców, zunifikowanie ich poglądów, opinii i postaw. Kamuflaż własnych działań nie jest celem samym w sobie, a jedynie sposobem realizacji celu. Do sukcesu takich działań potrzebne są środki masowego przekazu, które są najskuteczniejszymi przekaźnikami sfabrykowanych materiałów. Stąd wniosek, iż podstawowym instrumentem “czarnego PR” są tzw. media relations.

Sztuka propagandy polega na umiejętnym doprowadzeniu odbiorców do takiego stanu emocjonalnego, by działali bez głębszego zastanawiania się.

Oczekiwał tego od swoich specjalistów m.in. Adolf Hitler, który pisze w “Mein Kampf”, że “cała sztuka polega na tym, aby uczynić to w taki sposób, że powstanie ogólne przeświadczenie o rzeczywistości danego faktu lub danego zdarzenia, danej potrzeby i słuszności”.

Specjaliści od prowadzenia wojny psychologicznej stosują kilka podstawowych chwytów, które gwarantują im sukcesy. Należą do nich m.in. totalna negacja, obłudna pochwała, wielokrotne powtórzenia oraz mówienie ćwierć- i półprawdy. Stosuje się także: uogólnianie zjawisk jednorazowych i wyolbrzymianie szczegółów, zachęcanie do naśladownictwa, granie na ambicji, przekonywanie o swej rzekomej wszechwiedzy i wszechobecności, demonstrowanie swej “normalności”. Podstawowym celem polityków jest zdobycie władzy, a dopiero potem – pozyskanie uznania w oczach obserwatorów. Politycy lekceważą zasady fair play. Dlatego też w rywalizacji stosuje się często metody kampanii negatywnej. “International Encyclopedia of Propaganda” wyjaśnia, że taka kampania podkreśla negatywy w opozycji do pozytywów i podstawą jej działania jest “stereotypizacja, ukierunkowana na oczernianie przeciwnika, demaskowanie konkurencyjnej ideologii lub zniszczenie reputacji rywala”.

W “czarnym public relations” wykorzystuje się kilka technik działania. Należy do nich

Smear campaign. Stosowana w kampanii negatywnej polega ona na fałszywym przedstawianiu charakteru osoby, polityki rządu, partii czy innej organizacji poprzez insynuacje, mówienie półprawdy lub kłamstw. Prowadzi się ją najczęściej w celu doprowadzenia do rezygnacji lub zwolnienia polityka z urzędu. Opiera się na przedstawianiu nieudowodnionych zarzutów aktywności kryminalnej, złego prowadzenia się, stosowania dyskryminacji płci lub dyskryminacji rasowej wobec podwładnych czy współpracowników.
Character assasination to działania mające na celu zniszczenie reputacji przeciwnika przez np. fabrykowanie albo manipulację informacją. Stosowane najczęściej techniki to: insynuacja, wyolbrzymianie, tendencyjna interpretacja faktów i ich zniekształcanie, bezpośrednie kłamstwo lub dezinformacja. Wszystkie informacje muszą być tak zaprezentowane, by uchronić się przed pytaniami o ich prawdziwość.
Labeling z kolei to użycie – wobec osoby albo grupy osób – opisowego słowa lub zdania, które te osoby negatywnie kategoryzuje, charakteryzuje, stereotypizuje.

We wszystkich wymienionych technikach występuje manipulacja. Elementy manipulacji w życiu politycznym, to m.in.: dezinformacja, dezorientacja, dywersja mająca na celu dezintegrację grupy, prowokowanie cudzych zachowań, szczucie (nagonka), tworzenie pozorów i pretekstów.

Przy manipulacji występuje także dyskredytacja, czyli “kształtowanie negatywnego wizerunku przeciwnika i godzenie w jego wiarygodność”.

“Czarny PR” będzie się rozwijał dopóty, dopóki nie spotka się z publicznym potępieniem i pogardą. Nie ma jednak większych szans na ukrócenie praktyk jego stosowania. By ograniczyć “czarny PR” należy przede wszystkim mówić o nim głośno i uczyć, na czym on polega.

Publiczne napiętnowanie “czarnego PR” wydaje się nie tylko niezawodną bronią, ale także może nauczyć społeczeństwo szacunku dla prawdy i zadbać o nasze lepsze samopoczucie, tak nieodzowny element bycia zdrowym.(pmp)