Politycy jak kiedyś arystokracja, żyją dłużej niż plebs który ich wybiera. Czy to przez odpowiednie diety?

Ostatnia aktualizacja 28 lipca 2022

Celem tego badania było porównanie umieralności i oczekiwanej długości życia polityków z populacją ogólną dobraną pod względem wieku i płci. Była to analiza obserwacyjna umieralności polityków (tj. członków parlamentów krajowych z dostępnymi danymi o datach urodzenia, śmierci i wyborów, płci i tablicach trwania życia) w 11 krajach rozwiniętych.

Polityków śledzono od daty pierwszych wyborów do śmierci lub ostatniego dostępnego roku z danymi dotyczącymi tablic trwania życia. Względne różnice w umieralności oszacowano za pomocą standaryzowanych współczynników umieralności (SMR).

Do badania włączono 57 561 polityków (z okresem obserwacji od 1816-2016 w przypadku Francji do 1949-2017 w przypadku Niemiec).

W prawie wszystkich krajach umieralność polityków na początku XX wieku była podobna do umieralności populacji ogólnej. Względne różnice w umieralności i przeżywalności (na korzyść polityków) znacznie wzrosły w ciągu XX wieku, przy czym ostatnie SMR wynosiły od 0,45 (95%CI 0,41-0,50) we Włoszech do 0,82 (95%CI 0,69-0,95) w Nowej Zelandii. Szczytowe różnice w oczekiwanej długości życia wahały się od 4,4 (95% CI, 3,5-5,4) lat w Holandii do 7,8 (95% CI, 7,2-8,4) lat w USA. Wyniki wskazują na duże względne i bezwzględne nierówności na korzyść polityków w każdym kraju. W niektórych krajach, takich jak USA, względne nierówności są największe od ponad 150 lat.

Cl – statystyka, przedział ufności.

Istnieje duże zainteresowanie wykorzystaniem danych historycznych w celu zbadania, jak nierówności zmieniały się w długich okresach czasu. Ostatnio skoncentrowano się na długofalowych trendach w zakresie “najwyższych dochodów”, które reprezentują część dochodu przypadającą najbogatszym członkom społeczeństwa. Wspólnym dla wielu krajów odkryciem jest to, że udział najwyższych dochodów spadł drastycznie w pierwszej połowie XX wieku, ale od lat 80. wzrasta.

Mniej jest danych na temat długoterminowej ewolucji nierówności społecznych w innych aspektach dobrobytu, takich jak oczekiwana długość życia. Kilka badań dostarczyło danych na temat różnic w oczekiwanej długości życia między krajami i regionami. Badania te wykazały, że w wielu krajach o wysokich dochodach duży przyrost oczekiwanej długości życia, obserwowany od wielu dziesięcioleci, uległ ostatnio zahamowaniu, a regionalne nierówności w długości życia w poszczególnych krajach pogłębiły się.

Mniej jest badań dotyczących różnic w oczekiwanej długości życia między grupami społeczno-ekonomicznymi w poszczególnych krajach , częściowo dlatego, że w wielu krajach dopiero niedawno zaczęto rutynowo łączyć informacje o umieralności z innymi danymi społeczno-ekonomicznymi. Niedawny przegląd sugeruje, że nierówności zdrowotne w społeczeństwach zwiększyły się w ciągu ostatnich kilku dekad. Na przykład w USA różnica w oczekiwanej długości życia osób z górnych 5% w porównaniu z dolnymi 5% wzrosła o 3 lata w latach 2001-2014.

Jakie są wcześniejsze dowody na istnienie różnic w oczekiwanej długości życia? Choć dowody są dość fragmentaryczne i sprzeczne, dominujący pogląd został w pewnym sensie ukształtowany przez wczesny wpływowy przegląd Antonovsky’ego , w którym podano przykłady społeczno-ekonomicznych różnic w umieralności sięgające początków XIX wieku. Jest to zgodne z pochodzącymi z lat 60. XIX wieku dowodami na większą umieralność wśród osób niepłacących podatków niż podatników w Stanach Zjednoczonych , a także z różnicami w umieralności w zależności od statusu społeczno-ekonomicznego we Francji. Jednak pogląd ten nie jest powszechnie podzielany, a pojawiające się dowody ze Szwecji, oparte na długoterminowych rejestrach obejmujących różnice w umieralności zawodowej od początku XIX wieku, wskazują na gradienty w umieralności dorosłych pojawiające się w Szwecji dopiero w drugiej połowie XX wieku. W innym badaniu, opartym na danych historycznych z siedmiu badań przeprowadzonych w Europie, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, zakwestionowano jakikolwiek związek przyczynowy między dochodami a umieralnością i stwierdzono, że obserwowane obecnie związki między dochodami a umieralnością są prawdopodobnie zjawiskiem niedawnym. Deaton w swojej książce The great escape: health, wealth, and the origins of inequality (Wielka ucieczka: zdrowie, bogactwo i początki nierówności) podkreślił również, że różnice, które obecnie obserwujemy, nie zawsze występowały. Często cytowane badanie porównujące średnią długość życia w chwili urodzenia w brytyjskich rodzinach szlacheckich i w populacji ogólnej w latach 1541-1871 wykazało rozbieżność w długości życia dopiero po 1750 roku. Niestety trudno jest rozszerzyć to podejście, ponieważ w wielu krajach nie ma arystokracji, a status tych elitarnych grup zmieniał się dramatycznie w czasie w wielu społeczeństwach, zarówno pod względem władzy, jak i bogactwa.

Kolejną grupą elitarną są politycy.

W przeciwieństwie do szlachty, w wielu krajach dostępne są historyczne dane dotyczące urodzeń i zgonów. Możliwe jest zatem porównanie długookresowych trendów umieralności polityków z trendami umieralności ludności, którą reprezentują, w znacznie większej liczbie krajów niż w przypadku wcześniejszych porównań dotyczących rodziny królewskiej lub szlachty. Dotychczasowe badania porównawcze umieralności polityków ograniczały się do zaledwie kilku krajów (np. Wielkiej Brytanii i Holandii ). Celem tego przeglądu było przeprowadzenie szerszego badania długookresowych nierówności względnych i bezwzględnych. Ustalenia mają stanowić uzupełnienie prac dotyczących długoterminowych nierówności zdrowotnych oraz trajektorii “najwyższych dochodów” , co pozwoli na szersze zrozumienie ewolucji nierówności w poszczególnych krajach i między nimi.

Zobacz Szczegóły Badania – rozwiń

 

Źródła danych i weryfikacja

 

W przypadku danych dotyczących umieralności w populacji ogólnej wykorzystano tablice trwania życia pochodzące z bazy danych Human Mortality Database (HMD) oraz Human Life Table (HLT) Database. Była to analiza obserwacyjna dotycząca umieralności polityków.

Zebrano istniejące dane z 11 krajów (Australii, Austrii, Kanady, Francji, Niemiec, Włoch, Holandii, Nowej Zelandii, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii i USA), które dysponowały dobrymi informacjami biograficznymi na temat polityków (w obu izbach parlamentów krajowych).

Zmienne wymagane do analiz to płeć polityków, daty urodzenia i śmierci oraz daty objęcia przez nich urzędu. Ponieważ daty śmierci nie zawsze są odnotowywane, sprawdzono je w innych źródłach, takich jak Wikidata i Wikipedia. Sprawdzono również pełne dane dotyczące losowo wybranych polityków (10 z każdego kraju) oraz wszystkich polityków, którzy zmarli w ciągu kilku miesięcy od objęcia urzędu, rozpoczęli działalność polityczną przed ukończeniem 21 lat lub żyją jeszcze po 102 roku życia.

Śledzenie zgonów polityków jest często pasywne w tym sensie, że opiera się na doniesieniach prasowych o ich śmierci, a nie na aktywnym kontakcie w okresie obserwacji. Jeśli z niektórymi politykami utracono kontakt, ich zgony nie zostaną zarejestrowane, co spowoduje obniżenie standaryzowanych współczynników umieralności (SMR). W celu zbadania, w jakim stopniu ta nieznana utrata kontaktu może wpłynąć na SMR, przeprowadzono solidną kontrolę poprzez ponowne oszacowanie SMR dla różnych długości czasu obserwacji (ponieważ cenzurowanie w stałym czasie obserwacji zmniejsza zarówno prawdopodobieństwo, jak i wpływ nieznanej utraty kontaktu). Zaczęto od okresu obserwacji wynoszącego 10 lat, co oznacza, że policzono tylko zgony w ciągu pierwszych 10 lat po wyborach i ocenzurowano polityków, którzy nadal żyją. Powtórzono to dla okresów obserwacji wynoszących 10-60 lat.

 

Analiza statystyczna

 

Wszystkie analizy przeprowadzono przy użyciu oprogramowania R w wersji 3.1.0 lub wyższej, a dla większości krajów dostępne są publiczne dane dotyczące polityków i tablic trwania życia (szczegóły w materiałach uzupełniających). Badanie zostało zatwierdzone przez Melbourne University Ethics ID 1.853.298.1.

 

Śmiertelność względna

 

W każdym kraju rozpoczęto od pierwszego roku kalendarzowego, w którym dostępne były dane z tablic trwania życia oraz dane o datach wyborów polityków. Śledzono losy każdego polityka od daty wyborów (tj. czasu ryzyka) do śmierci lub do ostatniego dostępnego roku z danymi z tablic trwania życia. Dopasowanie do daty wyborów jest sposobem uniknięcia potencjalnego błędu czasu nieśmiertelności, który może się pojawić, ponieważ politycy będą mieli tendencję do umierania w starszym wieku niż ogół populacji tylko dlatego, że aby zostać politykiem, muszą zostać wybrani na urząd i nie mogą umrzeć wcześniej.

 

Oszacowano względne różnice w umieralności za pomocą standaryzowanych współczynników umieralności (SMR).

 

Polegało to na:

 

1) dopasowaniu każdego polityka według kraju, roku ryzyka, wieku ryzyka i płci do odpowiedniej okresowej tablicy trwania życia, która odzwierciedla umieralność populacji w danym okresie ; oraz

2) obliczenie SMR jako obserwowanej liczby zgonów w każdym roku podzielonej przez liczbę oczekiwaną na podstawie współczynników umieralności z tablic trwania życia.

W roku, w którym politycy po raz pierwszy obejmowali urząd, przewidywaną liczbę zgonów korygowano proporcjonalnie do tego, jaka część roku pozostała do objęcia urzędu. Na przykład, jeśli polityk został wybrany w połowie roku, jego czas ekspozycji został skrócony o połowę.

Niektóre tablice trwania życia w sześciu krajach były sporządzane co 5 lub 10 lat, dlatego interpolowano luki w tablicach, aby uzyskać roczne tablice trwania życia. Zastosowano dwuwymiarową splajnę dla wieku i roku. Dopasowanie wykresu sprawdzano wizualnie, porównując przewidywania modelu z dostępnymi latami, oraz sprawdzając resztę pod kątem skośności i wartości odstających.

Aby podsumować ogólne tendencje w zakresie względnej nierówności, wykreślono SMR w odniesieniu do lat kalendarzowych i użyto splajnu do oszacowania tendencji i związanego z nią 95% przedziału wiarygodności. Splajn został oszacowany przy użyciu modeli regresji Poissona z liczbą zgonów jako zmienną zależną i oczekiwaną liczbą zgonów jako offsetem. Trend modelowano za pomocą b-splajnu o dwóch lub trzech stopniach swobody, a także za pomocą trendu liniowego. Jako najlepiej dopasowany model trendu wybrano ten, który ma najmniejsze kryterium informacyjne dewiancji, będące kompromisem między dopasowaniem a złożonością modelu.

 

Z czasem kohorty polityków stały się starsze w porównaniu z populacją ogólną, przez co ich struktura wieku różni się od struktury populacji ogólnej. Aby kontrolować potencjalny wpływ zmian w strukturze wieku, przeprowadzono analizy wrażliwości, w których zastosowano również bezpośrednią standaryzację , stosując wagi ze Światowej Populacji Standardowej. Dokonano również stratyfikacji ze względu na płeć, przeprowadzając ponownie wszystkie analizy w podgrupach mężczyzn i kobiet.

 

Nierówność bezwzględna

 

Aby określić zmiany w zakresie bezwzględnych nierówności między politykami a ogółem populacji, oszacowano różnice w długości życia, jakie pozostały im do osiągnięcia wieku 45 lat (średni wiek wejścia do parlamentu). Dla polityków dopasowano parametryczne modele proporcjonalnych zagrożeń Gompertza z wykorzystaniem wieku jako skali czasowej do danych w kolejnych 10-letnich oknach czasowych. Modele te wykorzystano do oszacowania pozostałej oczekiwanej długości życia polityka w każdym oknie czasowym, którą następnie porównano z pozostałą oczekiwaną długością życia populacji ogólnej w tym samym oknie czasowym. Odsetek polityków mężczyzn był znacznie większy niż polityków kobiet, a oczekiwana długość życia mężczyzn jest na ogół krótsza niż kobiet. W związku z tym użyto proporcji mężczyzn i kobiet wśród polityków w 10-letnich oknach czasowych jako wag do obliczenia łącznych oczekiwanych długości życia w odpowiednich populacjach ogólnych dla celów porównawczych. Aby oszacować 95% CI dla każdej pozostałej długości życia, wykonano bootstrapping zbioru danych 1000 razy i ponownie oszacowano pozostałą długość życia za pomocą metody opisanej powyżej.

 

Wyniki

 

Dane z XIX wieku były dostępne dla siedmiu z 11 krajów: Niemiec, Kanady, Holandii, Nowej Zelandii, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii i USA. Poziom brakujących danych z powodu braku dat urodzenia lub zgonu był niski (< 1%) (rys. 1). Tylko w jednym kraju (Nowa Zelandia) brak historycznych danych z tablic trwania życia spowodował znaczne zmniejszenie liczebności próby. We wszystkich krajach było 57 561 polityków i 40 637 zmarłych, co daje łącznie 2,6 mln lat obserwacji, przy średniej 46 lat na polityka. Tabela 1 zawiera najważniejsze statystyki opisowe.

Okres obserwacji wynosił od 1816-2016 dla Francji do 1949-2017 dla Niemiec, a średni wiek w momencie wyboru wynosił od 43 do 47 lat, przy czym kobiety stanowiły od 3 do 21% próby.

 

Śmiertelność względna

 

Rysunek 2 pokazuje spójny wzorzec zmian SMR w poszczególnych krajach. We wszystkich krajach, które dysponują danymi dla XIX wieku, SMR wzrosły w tym okresie z wartości poniżej 1 do wartości w przybliżeniu równych 1 (z wyjątkiem Wielkiej Brytanii, gdzie SMR wzrosły, ale pozostały poniżej 1). Wskazuje to, że pod koniec XIX wieku współczynniki umieralności polityków zbliżyły się do współczynników umieralności ogółu ludności. W dwóch z tych krajów (Kanada i Holandia) współczynnik umieralności polityków był wyższy niż ogółu ludności pod koniec XIX i na początku XX wieku.

W ciągu XX wieku SMR zmniejszyły się, odzwierciedlając rosnącą przewagę przeżywalności polityków w stosunku do ogółu populacji.

W poszczególnych krajach istniało jednak znaczne zróżnicowanie pod względem zakresu przewagi w przeżyciu. W ostatnich latach SMR (95% CI) wahały się od 0,84 (0,73 do 0,96) i 0,82 (0,69 do 0,95) w Szwajcarii i Nowej Zelandii do 0,56 (0,52 do 0,61) i 0,45 (0,41 do 0,50) w USA i Włoszech.

 

Nierówność bezwzględna

 

Oczekiwana długość życia w wieku 45 lat zarówno wśród polityków, jak i w całej populacji od początku XX wieku stale rośnie (rys. 3). W ostatnich latach (2011-2017) oczekiwana długość życia polityków w wieku 45 lat była bardzo podobna w różnych krajach i wynosiła od 39,9 (95% CI 39,1-40,7) lat w Niemczech do 43,5 (95% CI 42,9-44,1) lat we Włoszech.

W XIX wieku, w krajach, które dysponowały danymi, oczekiwana długość życia polityków nieznacznie wzrosła lub pozostała bez większych zmian we wszystkich krajach z wyjątkiem Francji, gdzie nieznacznie się zmniejszyła.

Różnice w oczekiwanej długości życia między politykami a ogółem populacji były jednakowe we wszystkich krajach.

Różnice w oczekiwanej długości życia zwiększyły się w drugiej połowie XX wieku, a maksymalne różnice w oczekiwanej długości życia wynosiły od 4,4 (95% CI 3,5-5,4) lat w Holandii do 7,8 (95% CI 7,2-8,4) lat w USA. Chociaż różnice w oczekiwanej długości życia w niektórych krajach ostatnio się zmniejszyły (co wskazuje na inną tendencję niż ostatnie zmiany względnych nierówności w umieralności), różnice te są nadal znacznie większe niż przed rokiem 1950.

 

Pokazano w tym badaniu, jak można retrospektywnie mierzyć nierówności zdrowotne w długich okresach czasu, porównując umieralność polityków z umieralnością reprezentowanych przez nich społeczeństw. We wszystkich krajach zaobserwowano pewne godne uwagi i spójne wzorce.

Stwierdzono, że obecni politycy mają niższy poziom umieralności, zarówno w wartościach względnych, jak i bezwzględnych, niż ogół populacji, społeczeństwa, które reprezentują.

W drugiej połowie XX wieku we wszystkich krajach różnice w umieralności między politykami a ogółem populacji znacznie się pogłębiły.

Najmniejsze różnice w umieralności między politykami a ogółem ludności występowały pod koniec XIX i na początku XX wieku.

W kilku krajach najnowsze SMR są podobne do tych obserwowanych w połowie XIX wieku, co wskazuje, że względne różnice w umieralności osiągnęły najwyższy poziom w ciągu ostatnich 150 lat.

 

 

Co może tłumaczyć te zaobserwowane trendy?

Potencjalne ramy dla rozważań nad tym pytaniem stanowi ostatni esej Mackenbacha, który twierdzi, że długoterminowe trendy w zdrowiu populacji są regulowane przez powstawanie i zanikanie kolejnych fal chorób. Jeśli te fale chorób są bardziej dotkliwe w pewnych subpopulacjach, będzie to miało wpływ na obserwowane trendy w nierównościach zdrowotnych.

Weźmy na przykład używanie tytoniu, które wzrosło w pierwszej połowie XX wieku, a następnie spadło w miarę pojawiania się dowodów na jego szkodliwość. Chociaż informacje na temat zachowań zdrowotnych polityków są ograniczone, warto zauważyć, że 8 z 10 prezydentów USA, których uznano za palaczy, zmarło w latach 1850-1950. Wśród nich jest kilku, którzy zmarli na choroby związane z paleniem, jak na przykład prezydent Ulysses Grant, który zmarł na raka gardła. Wysokie wskaźniki palenia w pierwszej połowie XX wieku nie były ograniczone do polityków. Łączna konsumpcja wyrobów tytoniowych gwałtownie wzrosła po wprowadzeniu papierosów , a palenie było powszechne w całym społeczeństwie, w tym w grupach społeczno-ekonomicznych o wysokim statusie.

Na przykład w przełomowym badaniu brytyjskich lekarzy z 1951 roku tylko 13% z nich uznano za niepalących , a w przeciwieństwie do dnia dzisiejszego częstość palenia w tej grupie zawodowej była taka sama jak w całej populacji brytyjskiej w tamtym czasie.

Duże badania epidemiologiczne szacują, że palenie przyczynia się do skrócenia średniej długości życia nawet o dekadę. Tak więc, jeśli częstość palenia wśród polityków spadała szybciej niż wśród ogółu społeczeństwa, może to częściowo tłumaczyć pojawienie się różnic w długości życia w wielu krajach po 1950 roku.

Innym potencjalnym wyjaśnieniem wzrostu przewagi polityków w zakresie przeżywalności w drugiej połowie XX wieku jest rozszerzenie zakresu terapii leczenia chorób układu krążenia. Na przykład prezydent Franklin Roosevelt cierpiał na nadciśnienie tętnicze (w 1944 roku jego ciśnienie wynosiło 230/126 mm Hg), podobnie jak premier Winston Churchill (w 1949 roku jego ciśnienie wynosiło 160/90 mm Hg). Obaj ci przywódcy polityczni zmarli z powodu udaru mózgu. W tym czasie toczyły się dyskusje na temat szkodliwości nadciśnienia. Długoterminowe badania epidemiologiczne przeprowadzone po II wojnie światowej, zwłaszcza badanie Framingham, pomogły rozstrzygnąć tę debatę, ponieważ wykazały, że nadciśnienie może skrócić oczekiwaną długość życia o około 5 lat.

Późniejsze pojawienie się terapii zapobiegających chorobom układu sercowo-naczyniowego, począwszy od leków przeciwnadciśnieniowych z grupy diuretyków w 1959 roku , prawdopodobnie przyczyniły się do poprawy stanu zdrowia ludzi w ciągu ostatnich 60 lat. Jeśli stosowanie tych leków było szybsze wśród polityków niż wśród ogółu społeczeństwa, może to pomóc w wyjaśnieniu rosnących różnic. Taka prawidłowość jest zgodna z jednym z ostatnich szwedzkich badań, o których była mowa we wstępie , które wykazało, że zawody o wyższym statusie były bardziej narażone na ryzyko zgonu z powodu chorób układu krążenia przed rokiem 1960, ale od tego czasu ryzyko to jest znacznie niższe.

I wreszcie, jaka jest rola chorób zakaźnych?

W przypadku chorób takich jak COVID-19, które wiążą się z kontaktem międzyludzkim, politycy są potencjalnie bardziej narażeni na ryzyko, ponieważ mogą doświadczać dużego przemieszania ludności, zwłaszcza podczas kampanii wyborczych.

We francuskim badaniu zbadano tę kwestię, wykorzystując dane z wyborów rządowych w marcu 2020 roku w czasie wybuchu pandemii COVID-19, ale nie stwierdzono nadmiernej śmiertelności wśród polityków.

Poza transmisją innym kluczowym czynnikiem, który może wpływać na śmiertelność, jest standard opieki, a w tym zakresie mogą występować różnice między politykami a społeczeństwem.

Na przykład w krajach takich jak Stany Zjednoczone politycy byli jednymi z pierwszych, którzy otrzymali szczepionki przeciwko COVID-19 , a były prezydent USA został poddany leczeniu, którego koszt oszacowano na ponad pół miliona dolarów, gdy zachorował na COVID-19.

Czy pełnienie funkcji politycznych ma bezpośredni wpływ na umieralność?

Wyniki badań są niejednoznaczne. Niedawna analiza zbliżających się wyborów w USA wskazuje, że zwycięzcy żyją dłużej niż przegrani o około rok.

Z kolei w innym badaniu, obejmującym głowy państw z 17 krajów, stwierdzono, że zwycięzcy mieli nieznacznie gorszą przeżywalność w porównaniu z przegranymi. Możliwe jest również, że mechanizm selekcji (np. pojawienie się telewizji) zmienił typ osoby, która została politykiem, co może mieć wpływ na obserwowane tendencje. Można to zbadać w przyszłych pracach, stosując dodatkowe współzmienne dotyczące polityków, które są dostępne w niektórych krajach (np. wykształcenie wyższe).

Obecnie przewaga przeżycia polityków pozostaje bardzo wysoka w porównaniu z tą obserwowaną w pierwszej połowie XX wieku. Jednak w niektórych krajach ostatnio nieco się zmniejszyła w wartościach bezwzględnych. Wynika to z faktu, że oczekiwana długość życia ogółu społeczeństwa wzrasta ostatnio szybciej niż polityków. To, czy tendencja ta się utrzyma, będzie częściowo zależało od przyszłych trendów w ogólnej długości życia.

W wyniku pandemii COVID-19 oczekiwana długość życia zmniejszyła się w latach 2019-2020. Chociaż ta bardzo niedawna tendencja może się odwrócić, istnieją dowody z okresu poprzedzającego pandemię w niektórych krajach o wysokim dochodzie, zwłaszcza w USA i Wielkiej Brytanii, wskazujące na malejący przyrost oczekiwanej długości życia w całej populacji, co daje podstawy do niepokoju.

Wynagrodzenia i diety polityków w wielu krajach znacznie przewyższają średnie wynagrodzenia ludności.

Na przykład dochody polityków w Australii w ciągu XX wieku były od dwóch do sześciu razy wyższe od przeciętnego wynagrodzenia.

W większości krajów w pierwszej połowie XX wieku nastąpił gwałtowny spadek nierówności, mierzonych udziałem w całkowitym dochodzie i bogactwie najzamożniejszych członków społeczeństwa (“top income shares”). Ten spadek udziału najwyższych dochodów i bogactwa trwał na ogół przez najbliższe dekady powojenne, po czym zaczął rosnąć w latach 80. SMR w badaniu przedstawiają raczej inny obraz.

Choć one również wskazują na spadek nierówności na początku XX wieku, względne różnice w umieralności zaczęły rosnąć znacznie wcześniej (przed rokiem 1940 we wszystkich 11 krajach) niż udziały w najwyższych dochodach.

Badanie ma pewne ograniczenia. Ponieważ w większości krajów przed 1920 rokiem nie było kobiet polityków, kohorty polityków, którzy objęli urzędy przed 1920 rokiem, zostały porównane tylko z mężczyznami z populacji ogólnej. Nieznane są straty w obserwacji wynikające z biernego śledzenia zgonów polityków. Chociaż może to prowadzić do zniekształconych szacunków nierówności zdrowotnych, analiza wrażliwości wykazała, że zmiany w czasie obserwacji nie zmieniły trendów w przewadze przeżywalności polityków.

Badanie zostało przeprowadzone w krajach demokratycznych o wysokim dochodzie, a zatem stwierdzona ewolucja nierówności zdrowotnych może nie być możliwa do uogólnienia na kraje o niskim i średnim dochodzie.

Jednak metody i podejście zastosowane w tym badaniu mogą być szerzej stosowane do zrozumienia długofalowej ewolucji nierówności zdrowotnych w potencjalnie każdym kraju.

Możliwe byłoby również zastosowanie podobnych metod w odniesieniu do innych grup elitarnych, takich jak sędziowie, jeśli dostępne byłyby odpowiednie dane.

Na przykład, analiza sędziów Sądu Najwyższego USA wykazała, że ich śmiertelność była podobna do śmiertelności całej populacji do 1950 roku, ale później była niższa.

Zebranie większej liczby danych z większej liczby krajów i innych elit daje długofalowy obraz, który może pomóc w debatach politycznych na temat tego, jak zniwelować różnice w długości życia między elitami a przeciętnymi obywatelami.

 

 

 

 

 

 

 

 

źródło: Philip M. Clarke – Centrum Badań nad Ekonomiką Zdrowia, Wydział Zdrowia Ludności, Uniwersytet Oksfordzki, Oxford OX3 7LF, Wielka Brytania