Ratownicy medyczni - wprowadźcie swoich przedstawicieli do sejmu i senatu jak lekarze i pielęgniarki

Ostatnia aktualizacja 28 lipca 2022

Nie od dziś wiadomo, że nieobecni nie mają racji. Dlatego apel pacjentów – Ratownicy medyczni – wprowadźcie swoich przedstawicieli do sejmu i senatu tak jak to zrobili lekarze i pielęgniarki i jak te dwie grupy zasiądzcie w poszczególnych branżowych komisjach parlamentarnych i w ministerstwach i tam pilnujcie swojego interesu. Dopiero tak przygotowany grunt da wam możliwość spełnienia płacowych marzeń a mianowicie takich, aby zarabiać choć tyle co pielęgniarki

Jak na razie możecie poczytać sobie, że w związku z zapytaniami kierowanymi do Ministerstwa Zdrowia przez ratowników medycznych MZ publikuje odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania.

Dlaczego dodatek dla pielęgniarek (tzw. zembalowe) może być wypłacany z rezerw budżetu NFZ), a dla ratowników musi być wypłacany z budżetu PRM? Czy dodatek dla pielęgniarek, które były zatrudnione u podwykonawców, będzie wypłacany z rezerw budżetu NFZ czy z budżetu PRM?

Ratownictwo medyczne nie jest finansowane ze składek na ubezpieczenie zdrowotne. Zgodnie z art. 46 ustawy z dnia 8 września 2008 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym zadania zespołów ratownictwa medycznego są finansowane z budżetu państwa z części, których dysponentami są poszczególni wojewodowie. Środki na finansowanie tych zadań w myśl art. 49 ww. ustawy, wojewoda przekazuje Narodowemu Funduszowi Zdrowia w formie dotacji celowej. Dlatego nakłady na wynagrodzenia pracowników, w tym na podwyżki, są ponoszone z budżetu państwa jako jeden ze składników kosztów funkcjonowania zespołów ratownictwa medycznego. Ponadto minister rozwoju i finansów, sprawując ogólną kontrolę realizacji dochodów i wydatków budżetu państwa (art. 174 pkt 1 ustawy o finansach publicznych), dostrzegł w budżetach wojewodów w rozdziale 85156 – Składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz świadczenia dla osób nieobjętych obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego – niższe wykonanie tych wydatków w związku ze zmniejszająca się liczbą osób bezrobotnych. Środki na podwyżki wynagrodzeń w systemie PRM mają być w pierwszej kolejności pozyskiwane w wyniku przeniesienia wydatków z rozdz. 85156 do rozdz. 85141 – ratownictwo medyczne.

Pielęgniarki zatrudnione u podwykonawców wykonują zadania finansowane ze środków na zadania zespołów ratownictwa medycznego. W przypadku objęcia podwyżkami tej grupy zawodowej (obecnie trwają prace w tym zakresie) środki na podwyżki będą przekazywane zgodnie z zapisami ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, przez wojewodów w formie dotacji dla NFZ.

Dlaczego w ustawie o ustalaniu minimalnych wynagrodzeń w ochronie zdrowia ratownicy medyczni (najliczniejsza grupa zawodowa systemu PRM) są ujęci w grupie „Inne zawody medyczne”?

Przepisy procedowanej obecnie w Senacie ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalenia najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych (druki senackie nr 529 i 529 A) przyporządkowują pracowników wykonujących zawód medyczny do 10 grup zawodowych. Niewymienienie ratowników jako osobnej grupy w katalogu wszystkich zawodów medycznych nie oznacza, że osoby wykonujące zawód medyczny, spełniające warunki określone w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej nie zostaną objęte zakresem ustawy. Zgodnie z wykładnią definicji zawartej w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej osobą wykonującą zawód medyczny jest również osoba wykonująca zawód ratownika medycznego, dlatego zostanie ona objęta zakresem ustawy o sposobie ustalenia najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Zgodnie z ustawą wysokość najniższego wynagrodzenia zasadniczego przysługującego pracownikom wykonującym zawód medyczny zatrudnionym w podmiocie leczniczym jest uzależniona od poziomu wykształcenia wymaganego na konkretnym stanowisku pracy, na którym zatrudniony jest dany pracownik (wykształcenie wyższe, średnie, w części przypadków również posiadanie specjalizacji). Określenie w ustawie docelowej wysokości najniższych wynagrodzeń zasadniczych oraz wzajemnych relacji pomiędzy wynagrodzeniami dla poszczególnych kategorii zawodowych pracowników medycznych nie wyłącza ogólnych przepisów prawa pracy normujących zasady ustalania wynagrodzenia za pracę.

Jak mają się działania MZ do zapisanego w Kodeksie Pracy prawa do jednakowego wynagrodzenia wraz ze wszystkimi jego składnikami (bez względu na ich nazwę czy charakter) za jednakową pracę lub pracę o jednakowej wartości?

Minister zdrowia nie jest pracodawcą dla personelu medycznego zatrudnionego w jednostkach systemu PRM. Dlatego w pierwszej kolejności postulaty płacowe powinny być kierowane do dyrektorów podmiotów leczniczych będących dysponentami jednostek systemu PRM (posiadających w swoich strukturach zespoły ratownictwa medycznego lub szpitalne oddziały ratunkowe). Średnio miesięcznie na jeden zespół ratownictwa medycznego, liczący od dwóch do trzech osób personelu medycznego, przeznacza się z budżetu państwa kwotę 105 tys. zł. W opinii MZ suma ta pozwala na podjęcie rozmów z pracodawcami co do wygenerowania środków na podniesienie wynagrodzeń dla ratowników medycznych. Zwiększenie nakładów na ratownictwo medyczne w wysokości zaproponowanej przez stronę rządową, pozwalającej na przyznanie dodatku do wynagrodzenia w docelowej wysokości 800 zł miesięcznie brutto w przeliczeniu na jeden etat albo równoważnik etatu, przy jednoczesnym zwiększeniu wynagrodzeń przez pracodawców, umożliwiłoby wypełnienie postulatów środowiska ratowniczego.

Kiedy zostanie rozwiązany problem ochrony prawnej funkcjonariusza państwowego?

Już obecnie na mocy art. 5 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym osoby, które udzielają pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy, czy też podejmujące medyczne czynności ratunkowe podlegają ochronie przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych. Art. 222 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2016 r. poz. 1137 i 2138) mówi: „Kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3”. Ochroną objęta jest nietykalność cielesna funkcjonariusza. Jeśli więc w związku lub podczas udzielania pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy lub podczas udzielania medycznych czynności ratunkowych, w stosunku do osób wykonujących te czynności, dojdzie do naruszenia nietykalności cielesnej, wówczas osoba, która była sprawcą tego czynu, podlegać powinna sankcji przewidzianej w tym przepisie. Innym przykładem jest art. 223 § 1 k.k. mówiący: „Kto, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami lub używając broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu albo środka obezwładniającego, dopuszcza się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10”. Ochroną objęte jest tutaj życie i zdrowie funkcjonariusza, a w pierwszej kolejności prawidłowość prowadzonych przez niego czynności oraz powaga urzędu[1]. Projekt ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym oraz niektórych innych ustaw (UD 149) rozszerza katalog osób, którym będzie przysługiwała ochrona przewidziana w k.k. dla funkcjonariuszy publicznych o:

osoby udzielające świadczeń zdrowotnych w szpitalnym oddziale ratunkowym,
dyspozytorów medycznych,
wojewódzkich koordynatorów ratownictwa medycznego.

Będzie to zapobiegało sytuacjom, w których osoby wzywające zespół ratownictwa medycznego, osoby obecne na miejscu zdarzenia, pacjenci szpitalnych oddziałów ratunkowych i osoby im towarzyszące bezkarnie znieważają, grożą lub fizycznie atakują personel medyczny.

Kiedy można spodziewać się ujednolicenia sprzętu w karetkach? Czy MZ bierze pod uwagę ujednolicenie zabudowy przedziałów medycznych i środków transportu medycznego?

Zgodnie z art. 36 ust. 2 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym zespół ratownictwa medycznego jest wyposażony w specjalistyczny środek transportu sanitarnego, spełniający cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane. Norma PN:EN 1789 – Pojazdy medyczne i ich wyposażenie – ambulanse drogoweokreśla wymagania dla specjalistycznego środka transportu sanitarnego, jakim dysponuje zespół ratownictwa medycznego oraz jego wyposażenia. Wymagania zawarte w normie znalazły odzwierciedlenie w zarządzeniu Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju ratownictwo medyczne. Tym samym w odniesieniu do wszystkich zespołów ratownictwa medycznego oraz ich wyposażenia już teraz obowiązują jednakowe wymagania. Ponadto projekt ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym oraz niektórych innych ustaw (UD 29) wprowadza w projektowanym art. 36 ust. 9 delegację do wydania rozporządzenia, w którym zostanie określone wyposażenie zespołów ratownictwa medycznego w wyroby medyczne oraz produkty lecznicze, uwzględniając rodzaje zespołów ratownictwa medycznego oraz kierując się zakresem medycznych czynności ratunkowych, do których uprawniony jest ratownik medyczny oraz pielęgniarka systemu.

Kto będzie finansował obowiązkowy staż dla absolwentów ratownictwa medycznego? Czy opiekun stażu będzie dodatkowo wynagradzany?

Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia oraz niektórych innych ustaw, po 30 września 2016 r. kwalifikacje do wykonywania zawodu ratownika medycznego mogą uzyskać osoby, które ukończą studia na kierunku studiów związanym z kształceniem w zakresie ratownictwa medycznego, obejmujące co najmniej 2455 godzin kształcenia i co najmniej 80 punktów ECTS w zakresie ratownictwa medycznego i uzyskają tytuł zawodowy licencjata oraz odbędą sześciomiesięczną praktykę w podmiotach leczniczych, o których mowa w art. 89 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, będących dysponentami jednostek systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne oraz złożą z wynikiem pozytywnym Państwowy Egzamin z Ratownictwa Medycznego. Do praktyki może przystąpić osoba, która rozpoczęła studia wyższe na kierunku studiów związanym z kształceniem w zakresie ratownictwa medycznego i złożyła ostatni wymagany planem studiów egzamin. Praktyka jest elementem procesu kształcenia i to uczelnia, która jest autonomiczna we wszystkich obszarach swojego działania na zasadach określonych w ustawie z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym, opracowując program kształcenia oraz sposoby weryfikacji zakładanych efektów kształcenia, jest zobowiązana zorganizować swoim studentom praktykę.

Obecnie w Ministerstwie Zdrowia trwają prace nad nowelizacją ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym. Projektowane zmiany obejmują między innymi zmianę przepisów zawartych w art. 10 ust. 1 pkt 4 ustawy o PRM oraz w części dotyczącej wykreślenia obowiązku realizowania sześciomiesięcznej praktyki w ramach studiów. Zgodnie z przyjętymi założeniami kształcenie według nowych przepisów miałoby się rozpocząć po 30 września 2018 r. Jednak do czasu wejścia w życie projektowanych przepisów uczelnie prowadzące kształcenie na kierunku studiów związanym z kształceniem w zakresie ratownictwa medycznego są zobowiązane w programie kształcenia uwzględniać przewidzianą planem studiów praktykę. Praktyka jest częścią studiów, dlatego to uczelnia wydaje skierowanie na praktykę i zabezpiecza jej organizację, w tym ustala opiekuna praktyki. Osoba odbywająca praktykę wykonuje czynności wynikające z ramowego programu praktyki pod bezpośrednim nadzorem opiekuna. Opiekunem może być lekarz systemu lub pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny, wykonujący zawód w podmiocie leczniczym będącym dysponentem jednostek systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne, posiadający co najmniej 5-letni staż pracy w zawodzie. Praktyka odbywa się w podmiotach leczniczych, będących dysponentami jednostek systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne, o których mowa w art. 89 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. Są to podmioty lecznicze utworzone lub prowadzone przez uczelnię medyczną lub podmioty lecznicze, mające umowy z uczelniami medycznymi. Mając na uwadze to, że praktyka jest elementem procesu kształcenia, a opiekuna wskazuje uczelnia, która jest autonomiczna w zakresie swojej działalności, kwestia dotycząca wynagrodzenia dla opiekuna pozostaje w gestii uczelni.

Czy jest możliwość wprowadzenia ścieżki kariery dla ratownika medycznego, stopniowania kariery, np. młodszy ratownik, starszy ratownik?

Stanowiska pracy oraz kwalifikacje wymagane od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami określa załącznik do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami. W rozporządzeniu wskazane są stanowiska – starszy asystent ratownik medyczny, asystent ratownik medyczny, młodszy asystent ratownik medyczny, starszy ratownik medyczny, ratownik medyczny. Wymagane kwalifikacje wraz ze wskazaniem liczby lat pracy w zawodzie lub innych dodatkowych kwalifikacji dla tych stanowisk są następujące:

Starszy asystent-ratownik medyczny: tytuł zawodowy licencjata na kierunku ratownictwo medyczne lub tytuł licencjata uzyskany po ukończeniu studiów wyższych pierwszego stopnia, które rozpoczęły się przed 1 października 2008 r., na innym kierunku niż ratownictwo medyczne w specjalności ratownictwo medyczne lub medycyna ratunkowa stopień naukowy doktora w dziedzinie nauk medycznych lub w dziedzinie nauk o zdrowiu oraz 5 lat pracy w zawodzie ratownik medyczny.
Asystent-ratownik medyczny: tytuł zawodowy licencjata na kierunku ratownictwo medyczne lub tytuł licencjata uzyskany po ukończeniu studiów wyższych pierwszego stopnia, które rozpoczęły się przed 1 października 2008 r., na innym kierunku niż ratownictwo medyczne w specjalności ratownictwo medyczne lub medycyna ratunkowa oraz 5 lat pracy w zawodzie ratownik medyczny lub 3 lata pracy w zawodzie ratownik medyczny oraz tytuł magistra na kierunku zdrowie publiczne.
Młodszy asystent-ratownik medyczny: tytuł zawodowy licencjata na kierunku ratownictwo medyczne lub tytuł licencjata uzyskany po ukończeniu studiów wyższych pierwszego stopnia, które rozpoczęły się przed 1 października 2008 r., na innym kierunku niż ratownictwo medyczne w specjalności ratownictwo medyczne lub medycyna ratunkowa i 3 lata pracy w zawodzie ratownik medyczny.
Starszy ratownik medyczny: kwalifikacje określone w przepisach ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, 3 lata pracy w zawodzie.
Ratownik medyczny: kwalifikacje określone w przepisach ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym.

Czy Ministerstwo Zdrowia wyraża zgodę na to, aby powstał samorząd ratowników?

Zgodnie z art. 17 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej:

W drodze ustawy można tworzyć samorządy zawodowe, reprezentujące osoby wykonujące zawody zaufania publicznego i sprawujące pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony.
W drodze ustawy można tworzyć również inne rodzaje samorządu. Samorządy te nie mogą naruszać wolności wykonywania zawodu ani ograniczać wolności podejmowania działalności gospodarczej.

W polskim ustawodawstwie nie został ustanowiony obowiązek tworzenia samorządów zawodowych i chociaż w samej ochronie zdrowia funkcjonuje ponad dwadzieścia zawodów medycznych, to jednak tylko kilka spośród nich ma samorząd zawodowy. Sprawowanie pieczy nad należytym wykonywaniem zawodu, w odniesieniu do osób wykonujących zawód ratownika medycznego, jest realizowane przez szereg podmiotów, w tym pracodawców i konsultantów: krajowego i wojewódzkich w dziedzinie medycyny ratunkowej. Ponadto, aktualnie funkcjonuje wiele organizacji powołanych do reprezentowania i obrony praw oraz interesów zawodowych ratowników medycznych, które działają w formie związków zawodowych, ale także innych dobrowolnych zrzeszeń.

Ratownicy medyczni podlegają już obecnie co najmniej trzem reżimom odpowiedzialności: dyscyplinarnej (odpowiedzialność porządkowa za naruszenie obowiązków pracowniczych), cywilnej (z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania w przypadku osób udzielających świadczeń na podstawie umów cywilnoprawnych oraz w przypadku wyrządzenia osobie trzeciej szkody majątkowej albo krzywdy) i karnej. W projekcie ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym oraz niektórych innych ustaw – tzw. dużej nowelizacji (UD 29) , zawartych zostało wiele regulacji dotyczących monitorowania i nadzorowania wykonywania zawodu ratownika medycznego m.in. co do:

utworzenia rejestru ratowników medycznych, pozwalającego na monitorowanie ich liczby, miejsca zatrudnienia, zachowania ciągłości w wykonywaniu zawodu, realizacji prawa i obowiązku rozwoju zawodowego;
wydawania przez wojewodów prawa wykonywania zawodu ratownika medycznego;
utraty albo wygaśnięcia prawa wykonywania zawodu.

Tym samym na obecnym etapie wprowadzenie samorządu ratowników medycznych nie znajduje uzasadnienia. Po wejściu w życie nowelizacji ustawy o PRM wiele spośród czynności realizowanych zwykle przez samorządy zawodowe, będzie wykonywanych na poziomie wojewodów, Ministra zdrowia oraz jednostek podległych lub nadzorowanych przez MZ.

Jeżeli wejdzie w życie zapis z projektu ustawy o PRM, dotyczący możliwości pełnienia dyżurów medycznych, to czy zostanie zmieniony zapis dotyczący możliwości pełnienia tych dyżurów przez osoby ze średnim wykształceniem (ratownicy po studium)?

Obecnie zapis w kodeksie pracy zakłada, że taką możliwość mają tylko osoby z wyższym wykształceniem. Możliwość pełnienia dyżurów medycznych, rozumianych jako wykonywanie czynności zawodowych poza normalnymi godzinami pracy, została unormowana w ustawie z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1638, z późn. zm.). Zgodnie z art. 95 ust. 1 tej ustawy, pracownicy wykonujący zawód medyczny i posiadający wyższe wykształcenie, zatrudnieni w podmiocie leczniczym wykonującym działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne, mogą być zobowiązani do pełnienia w zakładzie leczniczym tego podmiotu dyżuru medycznego. Aby zatem można było mówić o dyżurze medycznym w rozumieniu przepisów ustawy o działalności leczniczej, spełnione muszą być jednocześnie wszystkie następujące przesłanki:

osoba wykonująca zawód medyczny posiada wyższe wykształcenie,
jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę,
podmiot leczniczy, w którym zatrudniona jest dana osoba wykonuje działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne.

Obecnie nie są prowadzone prace legislacyjne zmierzające do nowelizacji powyższych przepisów. Propozycji w zakresie rozszerzenia kręgu pracowników, którzy mogą być zobowiązani do pełnienia dyżurów medycznych, o osoby ze średnim wykształceniem nie zawiera również zamieszczony na stronie Rządowego Centrum Legislacji projekt ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym oraz niektórych innych ustaw.

W projektowanej ustawie proponuje się natomiast dodanie w art. 36 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym ustępu 1a przewidującego, że osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, będące ratownikiem medycznym lub pielęgniarką systemu, mogą być zatrudnione u dysponenta jednostki wyłącznie na podstawie stosunku pracy. Biorąc pod uwagę powyższe, wprowadzona zostanie do projektu zmiana przepisów ustawy o działalności leczniczej, która umożliwi pełnienie dyżurów medycznych również członkom ZRM posiadającym wykształcenie średnie.

Czy istnieje możliwość, aby zespoły ratownictwa medycznego obligatoryjnie posiadały na wyposażeniu mierniki czadu i gazów niebezpiecznych?

Norma PN:EN 1789 dotycząca ambulansów nie przewiduje wyposażania karetek w czujniki CO2. Jednak biorąc pod uwagę zagrożenia, z jakimi stykają się zespoły ratownictwa medycznego w codziennej pracy, oraz przepis art. 207 § 2 Kodeksu pracy, zgodnie z którym pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i technik. Minister zdrowia 11 grudnia 2014 r. wystosował pismo do wojewodów, z zaleceniami dotyczącymi wyposażania zespołów ratownictwa medycznego w urządzenia przeznaczone do ostrzegania przed niebezpiecznymi stężeniami tlenku węgla na miejscu zdarzenia.

Czy tylko ratowników medycznych ma objąć etatyzacja, a lekarze i pielęgniarki będą mieć zachowane kontrakty?

Zgodnie z projektem ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym oraz niektórych innych ustaw (UD – 29 – tzw. duża nowelizacja) zawarto rozwiązanie polegające na powierzeniu realizacji umów na świadczenia zdrowotne w rodzaju ratownictwo medyczne wyłącznie:

samodzielnym publicznym zakładom opieki zdrowotnej;
spółkom kapitałowym, w których co najmniej 51% udziałów albo akcji należy do Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, lub uczelni medycznych.

Nastąpi także odejście od wyłaniania dysponentów zespołów ratownictwa medycznego w trybie konkursowym na rzecz zawierania umów z dysponentami wskazanymi przez wojewodów w wojewódzkim planie działania systemu, po zasięgnięciu opinii właściwych jednostek samorządu terytorialnego. Elementem upublicznienia ma być również wprowadzenie umów o pracę, co przyniesie stabilizację zatrudnienia, zwiększenie udziału pracodawców w kosztach szkolenia i umundurowania członków ZRM oraz przestrzeganie dyscypliny czasu pracy. Umowy o pracę mają dotyczyć wszystkich członków zespołów ratownictwa – niezależnie od kwalifikacji i stanowiska.

Czy ratownicy medyczni po studium otrzymają szansę na studia pomostowe – tak jak to miało miejsce w przypadku pielęgniarek?

Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1868 z późn. zm.) zawód ratownika medycznego może wykonywać osoba, która między innymi ukończyła publiczną lub niepubliczną szkołę policealną o uprawnieniach szkoły publicznej i uzyskała tytuł zawodowy ratownika medycznego oraz osoba, która ukończyła studia wyższe na kierunku (specjalności) ratownictwo medyczne i uzyskała tytuł zawodowy licencjata lub magistra na tym kierunku (specjalności) lub studia wyższe na kierunku studiów związanym z kształceniem w zakresie ratownictwa medycznego i uzyskała tytuł zawodowy licencjata. Ustawa nadaje takie same uprawnienia zawodowe osobom, które ukończyły szkołę policealną i studia wyższe. Tzw. studia pomostowe dla pielęgniarek i położnych, które posiadają świadectwo dojrzałości i ukończyły liceum medyczne lub szkołę policealną albo szkołę pomaturalną, kształcącą w zawodzie pielęgniarki i położnej zostały wprowadzone między innymi w związku z koniecznością dostosowania systemu kształcenia w zawodzie pielęgniarki w Polsce do systemu obowiązującego w przepisach wspólnotowych. Wprowadzenie takich rozwiązań w zakresie kształcenia pielęgniarek i położnych poprzedzone było długoletnimi pracami i konsultacjami prowadzonymi między innymi z Komisją Europejską. W przypadku ratowników medycznych nie istnieją dyrektywy sektorowe, które nakazywałyby ujednolicenie kształcenia w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Uznawanie kwalifikacji odbywa się w oparciu o system ogólny, czyli poprzez porównanie programu kształcenia realizowanego przez ratownika medycznego w kraju,
w którym zdobył kwalifikacje, z programem kształcenia w państwie przyjmującym. W związku z tym wprowadzenie studiów pomostowych dla ratowników medycznych nie znajduje uzasadnienia w prawie wspólnotowym.

Dlaczego podczas przyznawania dodatku 2×400 dla ratowników medycznych Ministerstwo Zdrowia przyznało go tylko ratownikom pracującym w ZRM i SDM, pomijając ratowników pracujących w SOR, IP i oddziałach szpitalnych ?

Przyznanie podwyżek dla ratowników medycznych, będących członkami zespołów ratownictwa medycznego u wykonawców głównych i podwykonawców ma sprzyjać zachęceniu ratowników medycznych do pracy w pozaszpitalnym systemie PRM. Istotne jest też to, że jedynie w zespołach ratownictwa medycznego i na stanowiskach dyspozytorów medycznych świadczenia i czynności wykonywane przez ratowników medycznych oraz pielęgniarki systemu są identyczne, co wynika z:

rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 28 lutego 2017 r. w sprawie rodzaju i zakresu świadczeń zapobiegawczych, diagnostycznych, leczniczych i rehabilitacyjnych udzielanych przez pielęgniarkę albo położną samodzielnie bez zlecenia lekarskiego (Dz. U. z 2017 poz. 497);
rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 kwietnia 2016 r. w sprawie medycznych czynności ratunkowych i świadczeń zdrowotnych innych niż medyczne czynności ratunkowe, które mogą być udzielane przez ratownika medycznego (Dz. U. z 2016 r. poz. 587);
rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 10 stycznia 2014 r. w sprawie ramowych procedur przyjmowania wezwań przez dyspozytora medycznego i dysponowania zespołami ratownictwa medycznego (Dz. U. poz. 66).

Celem przyznania podwyżek było zminimalizowanie różnic płacowych pomiędzy pracownikami wykonującymi te same zadania.