Stosowanie leków w czasie ciąży – bez paniki

Ostatnia aktualizacja 28 lipca 2022

Z okazji Dnia Kobiet temat typowo kobiecy. Ciąża jest to szczególny okres w życiu kobiety. Celem zapewnienia miejscowych warunków do rozwoju i wzrastania płodu, w organizmie kobiety zachodzi szereg zmian adaptacyjnych. Dzięki funkcji, początkowo ciałka żółtego, przejmowanej w późniejszym okresie przez sprawnie działające łożysko dochodzi do przekształceń we wszystkich układach, których działanie zostaje podporządkowane temu naczelnemu celowi. W tabeli przedstawiam najistotniejsze zmiany fizjologiczne w organizmie kobiety ciężarnej, dzięki którym łatwiejsze stanie się zrozumienie różnic w działaniu leków w tym okresie.

GRUCZOŁY NADNERCZOWE

• Wysoka produkcja hormonów steroidowych
• Kora nadnerczy- wzrost poziomu wolnego kortyzolu i rytmu jego wydzielania, wzrost białek wiążących kortykosteroidy, wzrost CRH (corticotropin releasing hormone), wzrost poziomu aldosteronu

PRZYSADKA

• Rozrost komórek laktotropowych-> zwiększenie produkcji prolaktyny

PRZYTARCZYCE

• Wzrost wydzielania PTH, wzrost wchłaniania Ca

Ze względu na zmiany czynności narządów kobiety w różnych okresach ciąży oraz bezpośredni wpływ na płód stosowanie leków w tym czasie wymaga szczególnej ostrożności. Zarówno lekarz ordynujący leki jak i farmaceuta, do którego zgłasza się pacjentka w ciąży musi wziąć pod uwagę zasadność stosowania konkretnego leku w tym szczególnym stanie fizjologicznym. Jeżeli chodzi o ryzyko stosowania leków w okresie ciąży lekarze, farmaceuci ale również pacjenci dowiadują się najczęściej z ulotki lub informacji fachowej tylko tyle, ze dany lek jest niewskazany, albo może być zastosowany jedynie w określonych przypadkach po konsultacji z lekarzem. Taka informacja nie jest zbyt przydatna i sprawia, że farmaceuta zazwyczaj odsyła pacjentkę do lekarza lub pacjentka bez konsultacji na wszelki wypadek powstrzymuje się od przyjęcia koniecznego dla niej leku. Aby unikać takich sytuacji wiedza na temat przyjmowania leków w ciąży musi opierać się na wiarygodnych źródłach i badaniach, których w dalszym ciągu jest zbyt mało. Jednak postaram się przybliżyć chociaż najczęściej pojawiające się problemy lekowe i przedstawię ryzyko ich zastosowania dla matki i płodu.

• Przegląd okresów rozwojowych płodu i zaburzenia rozwoju na poszczególnych etapach.

W celu zrozumienia wzajemnych związków pomiędzy zaburzeniami rozwojowymi okresu prenatalnego i trudności przy ocenie ryzyka stosowania leków w ciąży, duże znaczenie ma wiedza na temat prawidłowego rozwoju płodu ludzkiego i jego zaburzeń.

Główne okresy rozwoju płodu to: blastogeneza, embriogeneza i fetogeneza.

Blastogeneza to okres od zapłodnienia do osiemnastego dnia ciąży. W tym czasie dochodzi do pierwszego podziału zygoty, a po około trzech dniach i kolejnych podziałach mitotycznych osiąga stadium 16-komórkowe nazywane morulą. W tym czasie morula składa się z komórek wewnętrznych w środku i zewnętrznych- na obwodzie. Z wewnętrznych komórek powstają tkanki zarodka, natomiast komórki zewnętrzne tworzą trofoblast, wchodzący w przyszłości w skład łożyska. Morula przesuwa się do jamy macicy i zarodek w tym okresie nosi nazwę blastocysty. Grupa komórek pozostających wewnątrz blastocysty zwana jest embrioblastem. Do końca pierwszego tygodnia rozwoju ludzka zygota zaczyna implantować się w błonie śluzowej macicy. W kolejnych dniach następuje dalsze różnicowanie trofoblastu i embrioblastu. W drugim tygodniu rozwoju po zakończonej implantacji na blastocyście widoczne są 4 struktury: trofoblast, embrioblast, jama owodni i pierwotny pęcherzyk żółtkowy. Trofoblast tworzy wewnętrzną szybko proliferującą warstwę, cytotrofoblast oraz zewnętrzną, wielojądrzastą warstwę, syncytiotrofoblast. Komórki embrioblastu tworzą warstwę endodermy i ektodermy. Ponad ektodermą w szczelinie między trofoblastem a ektodermą dochodzi do wytworzenia jamy owodni. Komórki endodermalne przechodzą w sposób ciągły w błonę zewnątrz zarodkowej jamy ciała i wspólnie wyścielają jamę pęcherzyka żółtkowego pierwotnego.

Zaburzenia rozwojowe podczas blastogenezy nazywane są blastopatiami. Ponad połowa zapłodnionych komórek jajowych kończy się ich śmiercią z powodu zaburzeń chromosomalnych. Część zaburzeń może natomiast doprowadzić do symetrycznych lub asymetrycznych wad rozwojowych.

Kolejną wrażliwą fazą okresu rozwojowego jest embriogeneza. Trwa od dziewiętnastego dnia do ósmego tygodnia ciąży. Jest to okres, w którym ze wszystkich trzech listków zarodkowych(ektodermy, mezodermy i endodermy) rozwijają się typowe dla nich tkanki i narządy. Dochodzi również do przyłączenia płodu do matczynego krwiobiegu i powstania łożyska. Z ektodermalnego listka zarodkowego powstają te struktury i narządy, które umożliwiają kontakt ze światem zewnętrznym, m.in. ośrodkowy i obwodowy układ nerwowy, gruczoły, naskórek, łącznie z włosami i paznokciami.

Z mezodermy powstaje układ naczyniowy, moczowo- płciowy, nadnercza i śledziona. Natomiast z listka endodermalnego rozwija się nabłonek wyścielający przewód pokarmowy, drzewo oddechowe i pęcherz moczowy oraz miąższ tarczycy, wątroby i trzustki.

Zaburzenia rozwojowe do jakich może dojść w czasie embriogenezy to wady pojedyncze, np. dysrafie (wady układu nerwowego), anomalia w budowie serca i naczyń krwionośnych. Mogą wystąpić w tym okresie uszkodzenia po infekcjach wirusowych, tj. embriopatia poróżyczkowa. Największe niebezpieczeństwo powstania wad rozwojowych występuje między 4 a 8 tygodniem ciąży.

Okres płodowy od dziewiątego tygodnia ciąży do urodzenia to fetogeneza. Charakteryzuje go szybki wzrost organizmu oraz dojrzewanie narządów. Jedną z najbardziej uderzających zmian jest względne spowolnienie wzrostu głowy w porównaniu z resztą ciała. Na początku tego okresu rozwija się twarz, wykształcają się oczy, usta i nos. Podczas 4 i 5 miesiąca ciąży długość płodu znacznie wzrasta natomiast waga wzrasta w ostatnich 3 miesiącach życia wewnątrzmacicznego.

W tym okresie rozwoju zadziałanie czynników szkodliwych nie doprowadza już do braku lub niedorozwojów narządów, jednak czynniki cytotoksyczne mogą doprowadzić do niszczenia komórek i późniejszych zaburzeń funkcjonalnych. Jednak mogą powstawać różne fetopatie, tj. zaburzenia endokrynne, zaburzenia różnicowania płci, wodogłowie, zapalenie opon mózgowych lub infekcje okołoporodowe wywołane przez wirusy, bakterie. Ogólnie należy stwierdzić, że nie ma okresu ciąży, w którym brak jest ryzyka uszkodzenia płodu przez egzogenne szkodliwe czynniki.

Teratogenność i embriotoksyczność

Badania działania teratogennego i embriotoksycznego leków dostarczają informacji o potencjalnych zagrożeniach dla rozwijających się organizmów w okresie pre- i postnatalnym, będących następstwem ekspozycji matek w okresie ciąży na działanie czynników toksycznych . Rola związków chemicznych oraz lekarstw w wywoływaniu wad wrodzonych jest u ludzi trudna do oceny z dwóch głównych powodów. Jeden jest taki, że większość informacji uzyskuje się na podstawie badań retrospektywnych, czyli opierających się na wydarzeniach z przeszłości. Drugim problemem jest to, iż kobiety ciężarne zażywają w okresie ciąży bardzo dużo różnych środków. Według badań Narodowego Instytutu Zdrowia USA (NIH) kobiety ciężarne stosują około 900 różnych środków i leków, przeciętnie jedna kobieta przyjmuje w okresie ciąży cztery leki. Z tego względu bardzo istotna jest ocena wszystkich nowych preparatów pod względem ich działania teratogennego i embriotoksycznego. Łożysko jest bowiem przepuszczalne dla większości substancji leczniczych, a komórki zarodka są niezwykle wrażliwe na ich działanie.

Teratogenność stanowi właściwość danej substancji, w tym również leku, powodującą trwałe zmiany morfologiczne lub czynnościowe u zarodka lub płodu ludzkiego w okresie pierwszych trzech miesięcy ciąży. Następstwem może być jego obumarcie, względnie uszkodzenie prowadzące do powstania wad wrodzonych.

Działanie embriotoksyczne polega z kolei na zdolności danej substancji do wywołania obumarcia płodu, poronienia lub spowodowania różnego rodzaju uszkodzeń w drugim okresie ciąży, obejmującym pozostałe sześć miesięcy.

Różne czynniki mogą determinować ujawnienie się działania teratogennego i embriotoksycznego. Przede wszystkim są to właściwości danego leku oraz jego dawka. Embrio-/fetotoksyczne efekty uzależnione są od dawki, im jest większa, tym poważniejsze jest uszkodzenie płodu. Leki uważane są zawsze za problematyczne, kiedy embriotoksyczny poziom dawki jest poniżej poziomu terapeutycznego dla matki. Ważny jest okres rozwoju zarodka (przedstawiony dokładnie w poprzednim rozdziale), gdyż rodzaj i charakter zmian rozwojowych zależy od okresu ciąży, w którym został przyjęty lek. Wrażliwość na teratogeny zależna jest także od gatunkowych właściwości zarodka. Przykładem może być np. talidomid, który jest teratogenny dla człowieka natomiast nieszkodliwy dla szczurów i dlatego wyniki obserwacji prowadzonych u zwierząt doświadczalnych nie mogą być bezkrytycznie przenoszone na ludzi.

Klasyfikacja leków pod kątem szkodliwości ich stosowania w czasie ciąży wg Food and Drug Administration (FDA-USA)

W oparciu o stopień ryzyka teratogennego leków, wykazany w czasie badań u zwierząt doświadczalnych oraz obserwacji klinicznych, amerykańska Agencja Leków i Żywności (Food and Drug Administration, FDA) opracowała klasyfikację leków za względu na ryzyko ich stosowania u kobiet w ciąży. Obejmuje ona pięć kategorii A, B, C, D i X:

Kategoria A – wiarygodne wyniki badań przeprowadzonych u kobiet ciężarnych nie wykazały ryzyka dla płodu w ciągu pierwszego (drugiego, trzeciego albo wszystkich) trymestru i możliwość uszkodzenia płodu uważa się za znikomą

Kategoria B – Badania na zwierzętach nie wykazały ryzyka dla płodu, jednak nie istnieją żadne wiarygodne wyniki badań przeprowadzonych u kobiet w ciąży

Albo:

Badania na zwierzętach wykazały skutki uboczne na płód, wiarygodne wyniki badań przeprowadzonych u kobiet w ciąży nie wykazały żadnego ryzyka dla płodu. Mimo wyniku badań na zwierzętach , możliwość uszkodzenia płodu przy stosowaniu leku w okresie ciąży uważa się za znikomą.

Kategoria C – Badania na zwierzętach wykazały działania teratogenne albo embriotoksyczne i nie ma żadnych wiarygodnych wyników badań przeprowadzonych u kobiet w ciąży.

Albo:

Brak dostępnych badań, zarówno na zwierzętach, jak i wśród kobiet w ciąży.

Kategoria D – Istnieją wskazówki o ryzyku dla płodu ludzkiego, ale stosowanie leku w określonych sytuacjach (np. sytuacje zagrażające życiu albo ciężkie choroby, przy których nie można stosować pewniejszego leku, albo które są infekcyjne) może być akceptowane mimo ryzyka.

Kategoria X – Badania u zwierząt albo u ludzi wykazały anomalie płodowe i/albo na podstawie doświadczeń u ludzi istnieją wskazówki co do istnienia ryzyka dla płodu. Ryzyko to znacznie przewyższa możliwe korzyści wynikające ze stosowania leku. Lek jest przeciwwskazany u kobiet, które są albo mogą być w ciąży.

Zmiany farmakokinetyki leków w czasie ciąży

Rozpatrując działanie leków w czasie ciąży należy wziąć pod uwagę fakt, iż wraz z zaburzeniami zachodzącymi w organizmie kobiety ciężarnej dochodzi do zmian farmakokinetyki leków. Zmiany te dotyczą praktycznie wszystkich procesów LADME czyli: wchłaniania, dystrybucji, biotransformacji i wydalania.

Na etap wchłaniania leków ma wpływ zwolniona motoryka, zmniejszone napięcie zwieracza przełyku oraz zmniejszone wydzielanie enzymów trawiennych. Zwiększenie ukrwienia skóry i błon śluzowych powoduje zwiększenie wchłaniania leków podawanych dopochwowo i donosowo.

Zmiany na etapie dystrybucji w czasie ciąży spowodowane są zwiększeniem objętości krwi, osocza oraz zmniejszeniem stopnia wiązania leku z białkami krwi. Doprowadza to do zmniejszenia objętości dystrybucji i stężenia leków hydrofilnych oraz zwiększenia frakcji wolnej leku. Z kolei zwiększenie ilości tkanki tłuszczowej powoduje zwiększenie objętości dystrybucji leków lipofilnych. Nasilenie procesów lipolizy i powstawanie wolnych kwasów tłuszczowych wypierających leki z połączeń z białkami doprowadza do zwiększenia ilości wolnej frakcji leku o charakterze kwaśnym, która może przechodzić do krążenia płodu.

Kolejnym etapem kinetyki leku, który ulega zaburzeniu w ciąży jest metabolizm. Jest to związane ze zwiększonym stężeniem hormonów sterydowych, które powodują modyfikację metabolizmu różnych leków.

Dochodzi do inhibicji enzymów CYP i upośledzenia sprzęgania z kwasem siarkowym i glukuronowym.

Ostatni etap losów leku w organizmie, czyli eliminacja zostaje zaburzony z powodu zmian zachodzących w układzie moczowym kobiety ciężarnej. Zwiększenie przepływu krwi przez nerki oraz przesączania kłębuszkowego prowadzi do szybszej eliminacji leków i ich metabolitów wydalanych drogą nerkową.

Ciąża ma również wpływ na dostępność biologiczną leków, czyli określenie jaka część substancji leczniczej z podanej dawki dostanie się do krążenia ogólnego. Zmiany zachodzące w żołądku kobiety ciężarnej powodują, że zwiększa się stopień jonizacji leków o właściwościach słabych kwasów, co doprowadza do zmniejszenia ich wchłaniania. Przedłużone zostaje także przebywanie w przewodzie pokarmowym leków ulegających efektowi pierwszego przejścia co powoduje zmniejszenie ich biodostępności.

Farmakoterapia wybranych chorób w przebiegu ciąży – wpływ chorób matki i stosowanych przez nią leków na rozwijający się płód

Kobiety ciężarne, które ze względu na zasadniczą chorobę (np. epilepsja, astma, choroby układu nerwowego) zmuszone są do ciągłego stosowania leków, powinny mieć możliwość wyboru alternatywnego leku. Wybrany lek nie powinien mieć żadnego znanego ryzyka oraz powinien być odpowiedni do terapii długoterminowej. Oznacza to, że przy wysokiej skuteczności terapeutycznej, jednocześnie zapewnia dobre zabezpieczenie przed skutkami ubocznymi.

Leczenie padaczki w czasie ciąży

Kobiety ciężarne chorujące na padaczkę stanowią 0.3- 0.7% wszystkich kobiet w ciąży. Większość z tych kobiet jest zmuszona do kontynuacji leczenia w czasie ciąży, gdyż niekontrolowane ataki padaczki mogłyby zaszkodzić matce jak i doprowadzić do uszkodzenia rozwijającego się płodu.

Lekarze, którzy leczą kobiety z epilepsją, stoją przed poważnym dylematem. Z jednej strony muszą zapobiegać napadom, a z drugiej strony należy minimalizować ekspozycję na leki przeciwpadaczkowe, ponieważ wiążą się one ze zwiększonym ryzykiem wad wrodzonych.

U dzieci poddanych wpływowi leków przeciwpadaczkowych we wczesnych miesiącach życia płodowego do 7% zwiększa się ryzyko pojawienia się wady wrodzonej (w porównaniu z 2-3% wad z populacji ogólnej). Z tego względu należy indywidualnie rozpatrzyć możliwość zmniejszenia dawek do minimum. Dotyczy to szczególnie pierwszego trymestru ciąży. Ogólną zasadą jest stosowanie w tym czasie monoterapii przy możliwie najmniejszych dawkach leku. Leki stosować w dawkach podzielonych, aby zmniejszyć maksymalne stężenia w surowicy po ich kolejnych podaniach. Należy sprawdzić, czy u kobiety ciężarnej nie występuje niedobór kwasu foliowego, jeżeli istnieje, należy go wyrównać. Lekami obniżającymi poziom kwasu foliowego są: fenobarbital, fenytoina, primidon oraz karbamazepina. Natomiast fenobarbital, fenytoinę, karbamazepinę oraz kwas walproinowy powodują indukcję enzymów wątrobowych.

Najbardziej niebezpiecznym lekiem jest fenytoina. Należy ona do kategorii D wg FDA. U 5-10% płodów wywołuje embriopatię hydantoinową. Zespół ten charakteryzuje się wystąpieniem tzw. małych i dużych wad wrodzonych. Do tzw. dużych należą wady serca, rozszczepy podniebienia, kręgosłupa, zniekształcenia kończyn, a do tzw. małych zaliczane są upośledzenie rozwoju umysłowego czy też niedorozwój twarzy. Zespół może być także wywołany przez barbiturany lub trimetadion. Noworodki powinny być badane pod kątem zaburzeń krzepnięcia i w razie potrzeby zostać poddane odpowiedniemu leczeniu.

Leczenie fenobarbitalem (kateg. D) ciężarnej z epilepsją stanowi ryzyko dla płodu, ze względu na większe i mniejsze wady, krwotok przy porodzie i objawy odstawienie u noworodka. Donoszono też o niekorzystnych działaniach na rozwój neurologiczny i behawioralno-biologiczny. Ryzyko dla matki jest jednak większe, kiedy przerwie stosowanie leku i traci kontrolę nad napadami. W tym przypadku relacja korzyści i ryzyka przemawia za kontynuacją leczenia i stosowania najniższego stężenia kontrolującego napady.

Prymidon ( kategor. D) ma podobną strukturę do fenobarbitalu i jest m.in. do niego metabolizowany. Należy zakładać, że ryzyko jest podobne. Może on powodować zaburzenia neurologiczne i koagulopatie u płodu.

Leki przeciwpadaczkowe nowej generacji tj. wigabatryna (kateg. D) , lamotrygina (kateg. C), felbamat (kateg. C) i topiramat (kateg. C) słabo wiążą się z białkami krwi, co ułatwia bezpieczne dawkowanie. Nie wpływają na niedobór kwasu foliowego.

Jednak spośród nowych leków tylko lamotrygina została szczegółowo przebadana. Lamotrygina nie wykazała teratogenności w badaniach reprodukcyjnych na zwierzętach. Na podstawie dostępnych danych u kobiet w ciąży, nie wydaje się istnieć większe ryzyko wad lub utraty płodu. W międzynarodowym rejestrze zidentyfikowano strukturalne wady urodzeniowe u 1,8% po monoterapii, u 10% po politerapii z kwasem walproinowym lub 4,3% bez kwasu walproinowego. Zatem do podstawowych leków przeciwpadaczkowych, których należy unikać podczas ciąży, należy przede wszystkim kwas walproinowy (kateg. D wg FDA).

Leczenie astmy w okresie ciąży

Astma jest jednym z najcięższych schorzeń mogących dawać powikłania w przebiegu ciąży. Z danych epidemiologicznych wiadomo, że występuje ona aż u 2,0%-8,7% ciężarnych kobiet. Nawracające ataki astmy mogą prowadzić do opóźnienia rozwoju wewnątrzmacicznego, wcześniactwa oraz niskiej masy urodzeniowej. Należy przekonywać kobiety ciężarne, że większe zagrożenie dla ich dzieci niesie nieodpowiednia kontrola astmy niż jej leczenie. Dobra kontrola astmy poprawia rokowania okołoporodowe.

Grupa robocza National Asthma Education and Prevention Program wydała zalecenia odnośnie postępowania z astmą w okresie ciąży. Po pierwsze astma powinna być leczona u kobiet w ciąży z taką intensywnością, jak u niebędących w ciąży. Opieka alergologiczna i ginekologiczna powinny zostać do siebie dokładnie dopasowane i obejmować monitoring wzrostu i rozwoju płodu oraz objawy i funkcjonowanie układu oddechowego u matki. Kolejnym punktem jest zalecenie leczenia astmy u wszystkich pacjentek z łagodną chorobą jak u nieciężarnych. Leczenie to powinno obejmować krótko działający lek rozkurczowy ( na ogół β₂ –sympatykomimetyk krótko działający) oraz leczenie podstawowe nakierowane na leżące u podstaw napadów zapalenie.

Stosowanie wziewnych β₂ –adrenomimetyków u ciężarnych z astmą nie jest związane ze zwiększonym ryzykiem wad wrodzonych ani innych niekorzystnych wpływów na ciążę. Z klinicznego punktu widzenia leki β₂ – adrenomimetyczne dzieli się na szybko działające i długo działające.

Szybko działające β₂ –sympatykomimetyki należą do leków stosowanych doraźnie, w celu szybkiego zniesienia napadowego skurczu oskrzeli. Stosowane mogą być w każdym stopniu ciężkości astmy u kobiet w ciąży. Do szybko działających leków zaliczamy Fenoterol (kateg. B wg FDA), Salbutamol (Alburetol, kateg. C wg FDA), Terbutalinę (kateg. B wg FDA). Terbutalina w badaniu prospektywnym należała do najczęściej stosowanych substancji. Analiza banku danych z Michigan wykazała korzystne efekty dla wymienionych substancji oraz dla salbutamolu.

Długo działające β₂ –sympatykomimetyki stosowane są zapobiegawczo. Leki te stosowane są w umiarkowanej i ciężkiej postaci astmy zawsze jako leczenie dodane do glikokortykosteroidów. Dołączenie ich do terapii pozwala na lepszą kontrolę astmy i zmniejszenie dawek glikokortykosteroidów. Do najczęściej stosowanych należy Formoterol i Salmeterol. Formoterol ( kateg. C wg FDA) należy do β₂ –sympatykomimetyków szybko i długo działających. Dzięki tej właściwości może być także zastosowany w przerywaniu napadu astmy. Salmeterol (kateg. C wg FDA) umożliwia długie działanie rozkurczające oskrzela i ogranicza możliwość szybkiego rozwoju tolerancji charakterystycznej dla leków β₂ –adrenomimetycznych szybko działających.

Glikokortykosteroidy wziewne u kobiet w ciąży chorujących na przewlekłą astmę oskrzelową są zalecane we wszystkich stopniach ciężkości. Są lekami przeciwzapalnymi dobrze kontrolującymi przebieg astmy. Badania wykazały, że zwłaszcza w ciąży wziewne steroidy zapobiegają zaostrzeniu astmy. Dlatego- poza najłagodniejszą postacią astmy- powinny one stanowić główny filar leczenia profilaktycznego. Glikokortykosteroidy najczęściej stosowane w postaci wziewnej to budesonid (kateg. B wg FDA) i beklometazon (kateg. C wg FDA). Dla beklometazonu istnieje więcej informacji o stosowaniu w ciąży niż dla innych steroidów wziewnych. Z tego względu powinien on być lekiem z wyboru. Nie ma jednak podstaw, aby zakładać, że inny steroid wziewny w skutecznej dawce byłby mniej bezpieczny. Odpowiednie i skuteczne leczenie sprzed ciąży może być również kontynuowane w czasie ciąży. Flutikazon i budesonid powinny być zarezerwowane dla tych pacjentek, które wymagają wysokich dawek steroidów podczas ciąży.

Doustne kortykosteroidy nie powinny być stosowane w leczeniu astmy u ciężarnych bez odpowiednich wskazań tj. sytuacje zagrażające życiu oraz chorób bez bezpiecznej alternatywy leczenia. Przy stosowaniu kortykosteroidów w pierwszym trymestrze stwierdzono zwiększone ryzyko rozszczepów warg i podniebienia. Wzrasta także ryzyko niskiej wagi urodzeniowej płodu, stanu przedrzucawkowego oraz przedwczesnego porodu.

Leki przeciwleukotrienowe stanowią uzupełnienie leczenia przeciwzapalnego astmy oskrzelowej. Przedstawicielami antagonistów receptora leukotrienowego są: Montelukast i Zafirlukast. Należą do kategorii B wg FDA. Badania na zwierzętach nie dają powodu do niepokoju. Dotychczas nie ma wystarczającej ilości danych z badań u kobiet w ciąży. Mogą być one brane pod uwagę w wyjątkowych przypadkach u pacjentek z ciężką astmą, o ile przed ciążą leczenie nimi było skuteczne.

U kobiet, u których w trakcie trwania ciąży rozpoczyna się leczenie przeciwastmatyczne, zaleca się zastosowanie budesonidu (klasa bezpieczeństwa B wg FDA) jako lek pierwszego rzutu w terapii podtrzymującej. Innym lekiem często rekomendowanym jest beklometazon (klasa C wg FDA), w związku z największą liczbą przeprowadzonych badań, w tym z badaniem oceniającym efektywność tego leku w terapii astmy u kobiet w ciąży. W razie nieskuteczności takiego postępowania zaleca się dołączanie leków antyleukotrienowych, teofiliny, a w przypadkach ciężkich zaostrzeń doustnych glikokortykosteroidów.

Farmakoterapia depresji w czasie ciąży

Kobieta cierpiąca na depresję już przed planowaną ciążą powinna porozmawiać ze swoim lekarzem. Lekarz powinien edukować pacjentkę i jej partnera, aby odpowiednio zaplanowała ciążę. Kobieta powinna zmienić tryb życia, właściwie się odżywiać, zrezygnować ze złych nawyków i o ile to możliwe odstawić stosowane leki przynajmniej w pierwszym trymestrze ciąży. Leczeniem pierwszego rzutu w tym okresie powinna być psychoterapia, fototerapia lub deprywacja snu. W aktywnej fazie leczenia lekarz powinien odradzić pacjentce planowanie ciąży.

Jednak gdy pacjentka zaszła w ciążę, przed podjęciem leczenia lekarz musi rozważyć wpływ choroby, jak i stosowanych leków na matkę i na płód. Należy brać pod uwagę, iż depresja u matki może niekorzystnie wpływać na rozwój płodu. Może powodować mniejszą masę urodzeniową, mniejszy obwód głowy, a także niższą punktację w skali Apgar. U pacjentek ze znacznym ryzykiem ciężkiego nawrotu choroby korzystniejsze jest utrzymanie leczenia farmakologicznego. Należy wtedy stosować lek o najmniejszym potencjale teratogennym, w najmniejszej dawce, podzielonej w ciągu dnia oraz ściśle monitorować jego działania niepożądane. Niezbędna jest również współpraca lekarza psychiatry i ginekologa w celu optymalizacji farmakoterapii.

W badaniach na zwierzętach wszystkie zbadane substancje czynne należące do grupy leków przeciwdepresyjnych nie są embriotoksyczne. Niektóre substancje powodują obumarcie zarodka dopiero przy bardzo wysokiej, często toksycznej dla matki dawce ( amitryptylina, dezypramina, lofepramina, maprotylina). Substancji tych należy unikać w pierwszym trymestrze.

Jeżeli konieczna jest farmakoterapia kobiety ciężarnej leczenie należy rozpoczynać od podania selektywnych inhibitorów wychwytu serotoniny (SSRI), czyli fluoksetyny lub sertraliny. Inhibitory 5-HT stosuje się w leczeniu depresji, przy czym działanie tych leków jest zbliżone do grupy trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Jednak TLPD wykazują przewagę w ciężkich postaciach choroby. Leki z grupy SSRI wywołują jednak mniej działań niepożądanych i mogą być stosowane wówczas, gdy występują przeciwwskazania dla leków trójpierścieniowych lub pojawia się lekooporność.

Selektywne inhibitory wychwytu serotoniny należą do kategorii B wg FDA: Sertralina oraz kategorii C wg FDA: Fluoksetyna, Fluwoksamina, Citalopram.

Paroksetyna jest najbardziej szkodliwym lekiem należącym do SSRI. Zwiększone ryzyko wad serca u płodu (wady przegrody przedsionkowej i komorowej) spowodowały zmianę klasy leku z C na D. U dzieci matek poddanych leczeniu paroksetyną w późnym okresie ciąży obserwowano objawy odstawienia ( niewydolność oddechową, hipoglikemię), które wymagały intensywnego leczenia lub przedłużonego pobytu w szpitalu. Oprócz tego paroksetyna może powodować bezczaszkowie, wytrzewienie i powstanie przepukliny pępkowej.

Ogólnie dane z eksperymentów na zwierzętach i doświadczenia u ludzi wskazują na to, że fluoksetyna nie jest związana z większymi wadami wrodzonymi. Ze względu na płód, fluoksetyna zalecana jest podczas ciąży do zapobiegawczego leczenia zaburzeń lękowych u matki.

Przy rejestracji do stosowania leków we wczesnej ciąży i w prospektywnym ujęciu wyników ciąż zidentyfikowano 969 kobiet które zadeklarowały zastosowanie antydepresantów. Wśród nich znalazło się 531 ciężarnych, które stosowały wyłącznie selektywne inhibitory wychwytu serotoniny. Nie obserwowano wzrostu liczby wad wrodzonych.

W przypadku braku odpowiedzi na leczenie SSRI można zastosować trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TLPD). Można zastosować dezypraminę (kateg. C wg FDA), nortryptylinę (kateg. D wg FDA) lub imipraminę (kateg. D wg FDA). Leki te wykazują mniejszy wpływ na układ krążenia i antycholinergiczny oraz krótki okres półtrwania.

Zastosowanie TLPD jest znacznie ograniczone ze względu na wystąpienie u noworodków objawów odstawienia. Po stosowaniu imipraminy wystąpiły one w pierwszym miesiącu po porodzie i polegały na kolkach, sinicy, nadpobudliwości i przyspieszeniu oddechu.

Dezypramina jest aktywnym metabolitem imipraminy. Nie istnieją doniesienia o związku z wadami wrodzonymi. Jednak tj. imipramina, po jej stosowaniu w ciąży, u noworodków obserwowano objawy odstawienia (sinica, tachykardia, pocenie się, utrata masy ciała).

Nortryptylina jest metabolitem amitryptyliny. Dostępny materiał wykazuje, że ekspozycji na nortryptylinę w pierwszym trymestrze na związana jest z wadami kończyn. W jednym doniesieniu u noworodka po stosowaniu nortryptyliny przez matkę wystąpiło zatrzymanie moczu.

W odniesieniu do rozwoju poznawczego i językowego dzieci, których matki były leczone w trakcie ciąży trójpierścieniowymi antydepresantami, w badaniu prospektywnym nie wykazywały żadnych zmian w porównaniu z grupą kontrolną. Liczne doświadczenia z trójpierścieniowymi antydepresantami przemawiają za tym, że w czasie ciąży ich stosowanie powinno być preferowane przed innymi substancjami.

Ze względu na zmiany objętości wody ustrojowej i funkcji nerek konieczne jest monitorowanie stężenia trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych w surowicy kobiety ciężarnej przynajmniej raz w miesiącu.

Inhibitory MAO- moklobemid i tranylcyprominę- przebadano pod względem stosowania w ciąży tylko w pojedynczych przypadkach. Ze względu na niewielkie doświadczenie nie powinny być stosowane w ciąży.

Maprotylina (selektywny inhibitor wychwytu noradrenaliny) należy do kateg. B wg FDA. Badania na zwierzętach nie wykazały żadnych zmian. Nie istnieją także doniesienia o związku między wadami wrodzonymi a stosowaniem maprotyliny u ludzi. Jednak ze względu na zagrożenie napadami padaczkowymi, nie zaleca się stosowania maprotyliny w trakcie ciąży.

Na temat pozostałych substancji czynnych istnieją niewystarczające dane, a więc stosowanie ich podczas ciąży nie jest wskazane.

Ze względu na możliwe zagrożenie dla noworodka, w trzecim trymestrze przeciwwskazane są wszystkie antydepresanty. Jeśli ich stosowanie jest konieczne, muszą one być podawane w niskich dawkach. W tym przypadku konieczny jest dokładny nadzór nad noworodkiem.

Działania niepożądane i ryzyko związane ze stosowaniem leków OTC w okresie ciąży – opieka farmaceutyczna w leczeniu dolegliwości ze strony układu oddechowego

Kobiety w ciąży najczęściej zgłaszają się do apteki z powodu wystąpienia łagodnych dolegliwości związanych z objawami przeziębienia tj. ból głowy, kaszel, nieżyt nosa, ból gardła, gorączka. Rola farmaceuty polega na dokładnym przeprowadzeniu wywiadu z kobietą ciężarną. Ważne jest ustalenie, w którym tygodniu ciąży jest kobieta i czy przyjmuje jakieś inne leki. Należy zapytać o początek objawów, ich charakter oraz czynniki nasilające. Przed zaproponowaniem danej substancji leczniczej należy zastanowić się czy podanie tego leku jest konieczne i czy nie będzie mieć niekorzystnego wpływu na rozwijający się płód. Farmaceuta musi ocenić czy jest w stanie pomóc pacjentce zalecając stosowanie leku OTC czy konieczna będzie konsultacja lekarska.

Na tym etapie mojej pracy przedstawię informacje dotyczące bezpieczeństwa stosowania popularnych leków dostępnych bez recepty przez kobiety w ciąży.

Farmakoterapia bólu w czasie przeziębienia

Kobieta ciężarna zgłaszająca się z powodu bólu może otrzymać w aptece leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe aspirynę, acetaminofen oraz inne nienarkotyczne, niesteroidowe leki przeciwzapalne wykorzystywane w leczeniu bólu i stanów zapalnych. Należy rozważyć, który z tych leków będzie najbardziej skuteczny i bezpieczny oraz wykluczyć te przeciwwskazane.

Paracetamol jest lekiem pierwszego rzutu stosowanym przeciwbólowo i przeciwgorączkowo u kobiet w każdym okresie ciąży. Należy do kategorii B wg FDA. Przy zwykłym dawkowaniu terapeutycznym i krótkotrwałym stosowaniu jest to środek bezpieczny.

Kwas acetylosalicylowy zaliczany jest przez FDA do kategorii C lub D (w pełnej dawce w trzecim trymestrze). Istnieje wiele danych na temat działania kwasu acetylosalicylowego. Badania u ludzi pozwoliły określić związek z występowaniem pewnych nieprawidłowości. Nie można zupełnie wykluczyć, że ASA w dużych dawkach i przy długoterminowej terapii ma niewielkie działanie teratogenne. Kwas acetylosalicylowy może działać na układ krzepnięcia zarówno u matki, jak i noworodka oraz prowadzić do zwiększonego ryzyka krwawień. Wysokie dawki stosowane w trzecim trymestrze mogą być związane z wyższą śmiertelnością okołoporodową, wewnątrzmacicznym zahamowaniem wzrostu i działaniami teratogennymi. Dzieci matek przyjmujących długotrwale salicylany mogą mieć obniżoną wagę urodzeniową. Niższe dawki(80 mg) mają wyraźne korzystne działanie na ciąże powikłane toczniem układowym i/lub w przypadkach z obecnością przeciwciał antyfosfolipidowych. Istnieją doniesienia o korzystnym działaniu kwasu acetylosalicylowego(40-150 mg) w ciążach zagrożonych rozwojem nadciśnienia tętniczego indukowanego ciążą i stanu przedrzucawkowego oraz u płodów z wewnątrzmacicznym zahamowaniem wzrostu. W okresie okołoporodowym ASA może przedłużyć czas trwania ciąży oraz porodu. U kobiety, która stosuje ASA po 30-32 tyg. ciąży w pełnych dawkach może dojść do przedwczesnego zamknięcia przewodu tętniczego Botala. W czasie pierwszych dwóch trymestrów ciąży kwas acetylosalicylowy może być zastosowany w przypadku wyraźnej konieczności i jeżeli korzyści przeważają nad ryzykiem. Poza szczególnymi wskazaniami należy unikać stosowania kwasu acetylosalicylowego w czasie ciąży, a zwłaszcza stosowania go w wysokich dawkach. W przypadku konieczności zastosowania leków przeciwbólowych lub przeciwgorączkowych, należy rozważyć zastosowanie paracetamolu.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne należące do pochodnych kwasu propionowego(Ibuprofen, Ketoprofen i Naproksen) to substancje zaliczane do kateg. B lub kateg. D wg FDA w trzecim trymestrze ciąży albo w pobliżu terminu porodu. Leki te nie powinny być stosowane w trzecim trymestrze ciąży, gdyż może to skutkować przedwczesnym zamknięciem przewodu tętniczego (przez zahamowanie syntezy prostaglandyn), przetrwałym nadciśnieniem płucnym oraz zahamowaniem czynności porodowej. Z tego względu w przeszłości ibuprofen był stosowany do przedłużania czasu trwania ciąży ale obserwowano przy tym zmniejszoną objętość płynu owodniowego. W jednym z badań wykazano istnienie zwiększonego ryzyka wytrzewienia wrodzonego.

Poza tym nie ma żadnych doniesień na temat wad wrodzonych związanych ze stosowaniem ibuprofenu.

Wykazano teratogenne działanie metamizolu sodowego w badaniach na zwierzętach i obserwowano zmniejszenie wydalania metabolitów metamizolu z krwi w czasie ciąży. Stosowanie w czasie ciąży metamizolu sodowego wykazało zwiększenie częstości występowania guza Wilmsa u potomstwa. Ogólnie należy stosować środki o dobrze zbadanym profilu korzyści i ryzyka u kobiet w ciąży, najlepiej paracetamol, natomiast unikać piranozoli.

Kwas acetylosalicylowy i paracetamol występują także w postaci preparatów złożonych, które zawierają dwa lub więcej składników. Oprócz substancji przeciwbólowych i witaminy C zawierają systemowe środki sympatykotoniczne, leki przeciwhistaminowe, a także kofeinę.

Środki sympatykotoniczne powodują obkurczanie rozszerzonych naczyń krwionośnych i obrzękniętej błony śluzowej, przynosząc ulgę w niedrożności nosa i ułatwiając oddychanie. Jednak mogą zaburzać gospodarkę węglowodanową i podwyższać ciśnienie krwi. Systemowe środki sympatykotoniczne tj. fenylefryna czy pseudoefedryna mogą być stosowane w czasie ciąży, ale należy ich unikać w pierwszym trymestrze. Wykryto związek między stosowaniem leków z tej grupy a szkodliwym wpływem na płód w pierwszym trymestrze. Nieprawidłowości obejmowały niewielkie deformacje niezagrażające życiu albo większe uszkodzenia kosmetyczne, przepukliny pachwinowe i szpotawe ustawienie stóp.

Kofeina należy do kategorii B wg FDA. Metyloksantyny przechodzą przez łożysko. Uznaje się, że umiarkowane spożywanie kofeiny nie stanowi zagrożenia dla płodu. Jednak przy stosowaniu bardzo dużych dawek(>300 mg/d) kofeiny istnieje podejrzenie zwiększonego ryzyka poronień samoistnych.

Leki przeciwhistaminowe zawarte w preparatach przeciwprzeziębieniowych to głównie maleinian feniraminy, chlorfenamina (chlorfeniramina), difenhydramina i triprolidyna. Istnieją pewne dowody w zmniejszaniu objawów przeziębienia, a także w połączeniu z lekami przeciwbólowymi występuje nasilenie działania uspokajającego.

Chlorfeniramina (kateg. B wg FDA) jest lekiem z wyboru w okresie ciąży.

Difenhydramina należy do kateg. B wg FDA. Badania na zwierzętach i doświadczenia u ludzi wskazują na to, że difenhydramina jest bezpieczna u ciężarnych. Stosowanie leków antyhistaminowych w ostatnich dwóch tygodniach ciąży powiązane jest ze zwiększonym ryzykiem fibroplazji retrolentalnej u wcześniaków.

Pomimo bezpieczeństwa niektórych składników preparatów złożonych u kobiet w ciąży rozsądniejszym wyjściem jest zastosowanie monoterapii. Wybór leku powinien być dopasowany do konkretnych objawów i można to osiągnąć stosując lek zawierający jeden lub maksymalnie dwa składniki czynne.

Leczenie nieżytu nosa

W przypadku różnicowania infekcyjnego nieżytu nosa (związanego z przeziębieniem) u kobiety ciężarnej należy wykluczyć uczuleniowy nieżyt nosa. Należy odróżnić także nieżyt nosa w przebiegu ciąży, do którego doprowadzają zmiany hormonalne zachodzące w czasie ciąży. Po porodzie objawy ustępują samoistnie.

Katar sienny charakteryzuje się napadami swędzenia, kichania, wycieku i niedrożności nosa. Dodatkowo mogą pojawić się podrażnienia oczu, które mogą przerodzić się w alergiczne zapalenie spojówek. Objawy zaostrzają się w momencie ekspozycji na pyłki. W postępowaniu z alergicznym nieżytem nosa można zastosować dwa sposoby: ogólnoustrojowy i miejscowy.

W terapii ogólnoustrojowej stosujemy najczęściej leki przeciwhistaminowe II generacji, tj. cetyryzyna i loratadyna. Badania nad stosowaniem leków przeciwhistaminowych II generacji u kobiet w ciąży nie wykazały żadnych efektów teratogennych. Jednak badania wskazują, że stosowanie loratadyny (kateg. B wg FDA) w pierwszym trymestrze ciąży powoduje trzykrotnie wyższe ryzyko wystąpienia wad wrodzonych. Cetyryzyna (kateg. B wg FDA) jest metabolitem hydroksyzyny i obecnie dostępne dane nie są wystarczające do oceny bezpieczeństwa tej substancji w czasie ciąży. Producenci zalecają unikanie leków antyhistaminowych II gen. w tej grupie chorych szczególnie w pierwszym trymestrze ciąży.

W terapii miejscowej alergicznego nieżytu nosa można zastosować: kortykosteroidy, leki przeciwhistaminowe, stabilizatory komórek tucznych lub środki udrażniające.

Kortykosteroidami stosowanymi donosowo są: budesonid, beklometazon i flutikazon. Budezonid może być stosowany przez kobiety ciężarne, gdyż prospektywne badania nie wykazały negatywnego wpływu na płód przy stosowaniu donosowo tej substancji czynnej w czasie ciąży. Według zaleceń producenta flutikazon i beklometazon mogą być stosowane w ciąży w razie wyraźnej konieczności, gdyż nie istnieją wystarczające dane potwierdzających bezpieczeństwo stosowania u kobiet w ciąży. W badaniach przeprowadzonych na zwierzętach zaburzenia płodów występowały po znacznej ekspozycji ogólnoustrojowej. Jednak bezpośrednie stosowanie donosowe powoduje niewielką ekspozycję ogólnoustrojową.

Leki przeciwhistaminowe do nosa zawierają azelastynę lub lewokabastynę. Mogą być bezpiecznie stosowane w ciąży, jednak ze względu na brak wystarczających danych producent nie zaleca się stosowania leków w pierwszym trymestrze.

Stabilizatory komórek tucznych (kromoglikan disodowy i nedokromil sodu) są mniej skuteczne w leczeniu alergicznego nieżytu nosa niż kortykosteroidy i leki przeciwhistaminowe. Mogą być bezpiecznie stosowane we wczesnej fazie nieżytu nosa lub jego łagodnym przebiegu przez kobiety ciężarne. Producent ze względu na brak wystarczających danych u kobiet w ciąży zaleca ostrożne stosowanie w pierwszym trymestrze ciąży.

Stosowane miejscowo leki obkurczające naczynia błony śluzowej (agoniści receptora α₂-adrenergicznego – ksylometazolina, oksymetazolina) bardzo skutecznie usuwają zatkanie i obrzęk śluzówki nosa. Ze względu na ryzyko wystąpienia polekowego nieżytu nosa (Rhinitis medicamentosa) środki te powinny być stosowane nie dłużej niż siedem dni. Leki należą do kategorii C wg FDA, a ich przedawkowanie może zaburzać zaopatrzenie płodu w krew. Agoniści receptora α₂-adrenergicznego mogą być stosowane w ciąży w przypadku konieczności, jednak należy unikać stosowania w pierwszym trymestrze ciąży.

Większość standardów leczenia schorzeń nosa i zatok przynosowych uwzględnia wykorzystywanie roztworów wody morskiej i 0,9% roztworów soli fizjologicznej. Zastosowanie środków oczyszczających błonę śluzową jam nosa może spowodować znaczną poprawę jej funkcjonowania. Zalecane jest stosowanie roztworów wody morskiej nie tylko w alergicznym nieżycie nosa ale na każdym etapie leczenia stanów zapalnych i obrzęku błon śluzowych nosa. Środki te są uznawane za bezpieczne w czasie całej ciąży i powinny być stosowane w pierwszej kolejności przez kobiety ciężarne.

Leczenie bólu gardła

W leczeniu bólu gardła stosujemy różne środki, tj. miejscowe środki przeciwbólowe, przeciwzapalne, a także leki działające przeciwbakteryjnie lub przeciwgrzybiczo. Najczęściej stosowane są pastylki do ssania, płyny do płukania lub aerozole.

Środki o działaniu miejscowo znieczulającym zawierają lidokainę ( kateg. B wg FDA) lub benzokainę. Leki te mają udowodnioną skuteczność w zwalczaniu bólu gardła. Nie stwierdzono działania teratogennego. Mogą być stosowane przez kobiety ciężarne ale należy ich unikać w trzecim trymestrze ciąży ze względu na ryzyko wystąpienia problemów z oddychaniem u niemowląt.

W stanach zapalnych jamy ustnej i gardła najczęściej stosowana jest benzydamina. Jest dostępna w postaci pastylek do ssania, aerozolu i płynu do płukania gardła. Benzydamina nie działa teratogennie, embrio- i fetotoksycznie. Zastosowana miejscowo wchłania się w niewielkim stopniu do krążenia nie wywołując istotnego działania ogólnego. Nie ma przeciwwskazań do miejscowego stosowania przez kobiety w ciąży.

Substancja czynna o działaniu przeciwgrzybicznym występująca w postaci tabletek do ssania to chlorchinaldol. Badania na zwierzętach dotyczące wpływu na przebieg ciąży, rozwój płodu i rozwój pourodzeniowy są niewystarczające. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. W związku z tym produktu nie należy stosować w czasie ciąży jeżeli nie jest to bezwzględnie konieczne.

Przeciwbakteryjne działanie wykazuje m.in. chlorheksydyna, chlorek benzalkonium i chlorek cetylpirydyniowy. Jeżeli chodzi o chlorheksydynę to nie zostały przeprowadzone badania dotyczące jej wpływu na płód. W badaniach na zwierzętach przy zastosowaniu znacznie większych dawek niż zalecane u kobiet w ciąży nie wykazano ryzyka dla płodu. W przypadku dwóch pozostałych substancji przeciwbakteryjnych niestety brakuje danych dotyczących kwestii stosowania u kobiet w czasie ciąży.

Nie należy zalecać rutynowego stosowania środków przeciwgrzybicznych i przeciwbakteryjnych, gdyż w większości przypadków jest wywołany przez infekcję wirusową, a powyższe środki są nieskuteczne.

 Leczenie kaszlu w przebiegu ciąży

Kaszel jest jednym z najczęstszych objawów wskazujących na choroby dróg oddechowych. Ważne jest aby przeprowadzić dokładny wywiad z kobietą ciężarną i określić rodzaj kaszlu. Kaszlowi może towarzyszyć odkrztuszanie wydzieliny, lub może przebiegać bez odkrztuszania (tzw. suchy kaszel). Ważne jest zróżnicowanie rodzaju kaszlu, ponieważ w kaszlu mokrym zastosujemy leki sekretolityczne lub wykrztuśne a w kaszlu suchym leki łagodzące i przeciwkaszlowe.

Środki przeciwkaszlowe hamują odruch kaszlu, ale nie likwidują jego przyczyny. W przypadku kaszlu bezproduktywnego można podać leki o działaniu ośrodkowym (kodeina, dekstrometorfan, butamirat) oraz działające obwodowo(śluzy roślinne), także pomocne mogą być środki łagodzące kaszel(proste syropy).

Kodeina należy do kategorii C wg FDA lub D przy dłuższym stosowaniu lub wysokiej dawce w pobliżu terminu porodu. Podczas stosowania kodeiny u kobiety ciężarnej w pierwszym trymestrze ciąży obserwowano u noworodków przepukliny pachwinowe oraz wargowo-szczękowo-podniebienne, wady układu sercowo- naczyniowego oraz dotyczące mięśni i szkieletu. Badania, które wykazały istnienie związku między kodeiną a powyższymi wadami mogą nie być do końca wiarygodne jednak dają powód do ostrzeżenia, że bezkrytyczne stosowanie tego leku może stanowić ryzyko dla płodu. Ogólnie w okresie ciąży kodeina może być stosowana jako analgetyk, kiedy nie wystarcza sam paracetamol. Jeśli są wskazania może być zastosowana jako środek przeciwkaszlowy. Nie powinna być jednak stosowana w trzecim trymestrze ciąży lub przed rozwiązaniem ze względu na możliwość wystąpienia zespołu odstawienia u noworodka i depresji oddechowej.

Dekstrometorfan jest zaliczany do kategorii C wg FDA ze względu na to, że nieznane jest pełne bezpieczeństwo stosowania podczas ciąży. Badania przeprowadzone wśród kobiet ciężarnych nie wykazały większego ryzyka teratogennego. Badania nie potwierdziły też istnienia poważniejszych wad po ekspozycji na dekstrometorfan. Nie stwierdzono zwiększenia ryzyka względnego dla żadnych specyficznych malformacji u dzieci matek stosujących dekstrometorfan w pierwszym trymestrze ciąży.

Środki łagodzące kaszel, na przykład zwykły syrop stanowią bezpieczną alternatywę dla kobiet w ciąży.

Cytrynian butamiratu według charakterystyki postaci leku należy do kategorii B, może być zastosowany w przypadku bezwzględnej konieczności w II i III trymestrze. Nie zaleca się stosowania leku w I trymestrze ciąży.

W leczeniu kaszlu mokrego można zastosować środki wykrztuśne, które zwiększają ilość płynnej wydzieliny i ułatwiają jej odkrztuszenie. Do tej grupy należą m.in. chlorek amonu, jodek potasu, wodorowęglan sodu i gwajafenezyna.

Gwajafenezyna jest jedynym składnikiem aktywnym, którego skuteczność została udowodniona i uznana przez FDA. Należy do kategorii C wg FDA. Ekspozycja na gwajafenezynę kobiet będących w pierwszym trymestrze ciąży nie wykazała związku z wadami wrodzonymi u noworodków.

Leki wykrztuśne zawierające jod są przeciwwskazane ze względu na hamowanie rozwoju tarczycy płodu.

Środki sekretolityczne również upłynniają wydzielinę ale przez zmianę jej składu, nie przez zwiększenie płynności tj. leki wykrztuśne. Ze względu na większą skuteczność i nieznaczne działania niepożądane obecnie leki sekretolityczne zastępują środki wykrztuśne. Do leków sekretolitycznych należą m.in. pochodne cysteiny (acetylocysteina i karbocysteina), bromheksyna i ambroksol.

Acetylocysteina należy do kategorii B wg FDA. Jest stosowana jako odtrutka w przypadku zatruć paracetamolem u kobiet w ciąży. Jednak według charakterystyki postaci leku w leczeniu kaszlu mokrego acetylocysteina zalecana jest w przypadku zdecydowanej konieczności po wcześniejszej konsultacji z lekarzem.

Karbocysteina nie powinna być stosowana w ciąży, gdyż brakuje danych na temat stosowania tej substancji u kobiet ciężarnych.

W przypadku bromheksyny brakuje danych na temat ryzyka teratogennego albo embriotoksycznego przy stosowaniu w ciąży. Nie zaleca się stosowania leku w pierwszym trymestrze ciąży, z kolei w pozostałych okresach może być zastosowany z zachowaniem środków ostrożności.

Ambroksol jest czynnym metabolitem bromheksyny. Chlorowodorek ambroksolu przenika przez barierę łożyskową. Badania na zwierzętach nie wykazują bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój płodu, przebieg porodu lub rozwój pourodzeniowy. Na podstawie dużego doświadczenia klinicznego u kobiet ciężarnych po 28. tygodniu ciąży nie wykazano jego szkodliwego działania na stan zdrowia płodu. Pomimo tego, należy zachować zwykłe środki ostrożności podczas stosowania produktu leczniczego u kobiet w ciąży. Zwłaszcza w pierwszym trymestrze ciąży nie zaleca się stosowania chlorowodorku ambroksolu.

Aby zastosować lek w ciąży należy kierować się zasadą jednoznacznie udowodnionych korzyści. Krytyczna ocena często prowadzi do rezygnacji ze stosowania substancji czynnych z tej grupy.

Zasady stosowania leków przez kobietę ciężarną

Zaordynowanie leku podczas ciąży wymaga doświadczenia i aktualnej wiedzy na temat sytuacji epidemiologicznej. We wszystkich przypadkach należy uwzględnić wytyczne dotyczące stosowania leków w czasie ciąży.

Należy zawsze pamiętać, iż farmakologia dla matki może oznaczać toksykologię dla rozwijającego się płodu. Jeśli dla matki nie ma pilnego wskazania do terapii farmakologicznej, w interesie płodu należy zawsze podjąć decyzję przeciw stosowaniu leków. Należy rozważyć oczekiwane efekty terapii w stosunku do możliwych oddziaływań niepożądanych na płód. Korzyści zastosowania leku przez matkę muszą przeważać nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Zawsze powinny być stosowane tylko znane, sprawdzone leki o udowodnionej skuteczności i bezpieczeństwie. W aspekcie kobiety ciężarnej najlepszym wyjściem jest dążenie do monoterapii.

Każdy przypadek powinien być rozpatrywany indywidualnie a do ustalenia ryzyka farmakologicznego niezbędne jest dokładne zebranie wywiadu. Zadaniem farmaceuty jest zapytanie o tydzień ciąży, przyjmowane leki ( dawka i czas przyjmowania), stosowane używki oraz skutki uboczne u ciężarnej. Następnie ważne jest ustalenie dolegliwości z jakimi zgłasza się ciężarna i z czym są związane. Farmaceuta określa czy jest w stanie pomóc pacjentce czy konieczna będzie konsultacja lekarska. Na podstawie wywiadu i posiadanej wiedzy farmaceuta powinien doradzić pacjentce jaki lek będzie najlepszy w leczeniu objawów z jakimi się zgłasza. Jeżeli chodzi o leki zalecane przez lekarza farmaceuta jest zobowiązany do udzielenia informacji na temat bezpieczeństwa i skuteczności wydawanych leków. Autor: Izabela Grzechowiak